Εδώ και τρεις μήνες, η εξάπλωση του ιού covid-19 έχει κηρυχτεί ως παγκόσμια απειλή. Oι περισσότερες κυβερνήσεις ανά την υφήλιο -όπως και η ελληνική- επέβαλλαν ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης για την “αντιμετώπιση” του ιού, με το κλείσιμο των συνόρων, την αναστολή λειτουργίας των περισσότερων επιχειρήσεων, το κλείσιμο σχολείων και πανεπιστημίων, την απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 10 ατόμων και τέλος την απαγόρευση κυκλοφορίας. Σε περιόδους δομικής κρίσης και αποσταθεροποίησης, όπως αυτή που διανύουμε, αναδεικνύονται με τον πιο εμφανή τρόπο όλες οι δομικές αντιφάσεις, τα αδιέξοδα και οι ανεπάρκειες του συστήματος. Από την αρχή της εκδήλωσης της επιδημίας στην Ελλάδα, η κρατική και μιντιακή προπαγάνδα ανέδειξαν ως κύριο “όπλο” καταπολέμησης του ιού την “ατομική ευθύνη του κάθε πολίτη”. Η ανικανότητα του υποβαθμισμένου και υποστελεχωμένου συστήματος υγείας να ανταποκριθεί στις υγειονομικές απαιτήσεις της επιδημίας, η εγγενής αδυναμία της καπιταλιστικής αγοράς να τροφοδοτήσει ισότιμα και καθολικά τον πληθυσμό με τα απαραίτητα υγειονομικά μέσα αυτοπροστασίας (μάσκες, γάντια, αντισηπτικά κτλ) επιχειρήθηκε να καλυφθούν μέσω μιας καλά μεθοδευμένης προπαγάνδας, η οποία μετακυλύει το βάρος των ευθυνών στους “ανεύθυνους πολίτες” που κυκλοφορούν στους δρόμους (!) και διασπείρουν τον ιό. Το κράτος, από την πλευρά του, από υπαίτιος μετατρέπεται σε “προστάτη” και προβάλλεται ως ο μόνος ικανός διαχειριστής του προβλήματος, τις εντολές του οποίου πρέπει απαρέγκλιτα και πειθήνια να υπακούμε. Ας δούμε όμως, πώς το κράτος διαχειρίστηκε την υγειονομική κρίση.
Ο κρατικός μηχανισμός προσπάθησε να περιορίσει την διασπορά του ιού με μια αστυνομικού τύπου διαχείριση. Τα μέτρα μαζικού αυτο-εγκλεισμού με την απαγόρευση κυκλοφορίας, την απαγόρευση της συνάθροισης άνω των 10 ατόμων, τους μπάτσους να τριγυρίζουν ανενόχλητοι στους άδειους δρόμους κόβοντας πρόστιμα και τραμπουκίζοντας εκείνους που τόλμησαν να βγουν από το σπίτι τους χωρίς υπεύθυνη δήλωση (!), παραπέμπουν στα πιο ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα και δημιουργούν μια νέα παρακαταθήκη για τον κοινωνικό έλεγχο, την επιτήρηση και τις τεχνικές αντιεξέγερσης και αντεπανάστασης του μέλλοντος. Η φαρέτρα του ολοκληρωτικού ελέγχου ενισχύθηκε με τεχνολογικά μέσα επιτήρησης (drones, κάμερες, εφαρμογές γεωντοπισμού gps στα κινητά) τα οποία επιστρατεύθηκαν “στην μάχη κατά του κορονοιού” για να μπορούν να παρακολουθούν και να καταγράφουν το στίγμα των μετακινήσεων μας. Μια κοινωνική δυστοπία ξεπρόβαλλε, μια κοινωνική δυστοπία που μας ανάγκασε να “μένουμε σπίτι”, περιορίζοντας την δυνατότητα συλλογικών αντιδράσεων.
Την ίδια στιγμή που η κρατική χρηματοδότηση διοχετεύτηκε απλόχερα για την ενίσχυση των κομμάτων με 13,5εκ €, των ιδιωτικών κλινικών με αποζημιώσεις 30εκ. € και των καναλιών για την καμπάνια “μένουμε σπίτι” με 11εκ. €, οι τεράστιες ελλείψεις του δημόσιου συστήματος υγείας σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό, μέσα υγιεινής και υποδομές παρέμειναν, με τον κίνδυνο να κοστίσουν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων σε μια πιθανή έξαρση της πανδημίας. ΟΙ ΜΕΘ που λειτουργούν σε όλη τη χώρα δεν αρκούν και στα νοσοκομεία αναγκάζονται να αγοράζουν πολύ ακριβότερα είδη πρώτης ανάγκης όπως οι μάσκες, την ίδια στιγμή που ο υπουργός ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης ανακοινώνει την επιβολή προστίμων κατά της αισχροκέρδειας, “προδίδοντας” τις νεοφιλελεύθερες ιδέες του και παίρνοντας πίσω προηγούμενη δήλωση στην οποία στήριζε τον τριπλασιασμό της τιμής του αντισηπτικού ως αποτέλεσμα του νόμου της “προσφοράς και της ζήτησης”.
Με την εξάπλωση της επιδημίας όλες οι αδυναμίες και οι ανεπάρκειες του ήδη καθημαγμένου συστήματος υγείας ήρθαν στο φως με ακόμη πιο ξεκάθαρο και εμφατικό τρόπο. Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια με την υποχώρηση του “κράτους πρόνοιας” και τις πολιτικές λιτότητας που επέβαλλαν κυβερνήσεις, η κρατική χρηματοδότηση στους ταξικούς μνημονιακούς προϋπολογισμούς συρρικνώθηκε. Οι ελλείψεις σε υποδομές, οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών σε εργαζόμενους του τομέα είναι μια πραγματικότητα που παρέλυσε το “δημόσιο” σύστημα υγείας, κόστισε την ζωή σε ανθρώπους και απέκλεισε ένα μέρος της κοινωνίας από την πρόσβαση στο δημόσιο αγαθό της υγείας. Τα αιτήματα μας σχετικά με τον τομέα της υγείας, πέρα από την στήριξη των διεκδικήσεων των εργαζομένων σε ένα πιο συνδικαλιστικό/ταξικό επίπεδο, δεν πρέπει να περιστρέφονται γύρω από διεκδικήσεις σχετικά με την περισσότερο ή λιγότερο κρατικοποίηση του συστήματος, ούτε στην επίκληση επαναφοράς ενός κενσυανιστικού κρατικιστικού μοντέλου σαν του πάλαι ποτέ πελατειακού κράτους. Ένα πραγματικά δημόσιο σύστημα υγείας μπορεί να υπάρξει μόνο μέσω της κοινωνικοποίησης των δομών περίθαλψης, διάγνωσης και των νοσοκομείων και την λειτουργία τους με γνώμονα τις ανάγκες της κοινότητας με οδηγό τις αξίες της εθελοντικής συνεργασίας και της αμοιβαιότητας, εν αντιθέσει με τον κερδοσκοπικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος.
Επιπλέον, η κυβέρνηση με κοινή υπουργική απόφαση, ανακοινώνει στις 21 Μαρτίου την εκκένωση όλων των εστιών πανελλαδικά. Μέσα στις επόμενες μέρες, πρυτανείες, ΙΝΕΔΙΒΙΜ, διοικήσεις εστιώνεπιχειρούν να εφαρμόσουν πιστά τις κρατικές εντολές περί εκκένωσης. Η σίτιση διακόπτεται σε πολλές εστίες και οι οικότροφοι απειλούνται με διακοπή νερού, ρεύματος και θέρμανσης, γεγονός που λίγο αργότερα επιβεβαιώνεται ως εκφοβιστική και τρομοκρατική κίνηση. Έπειτα από έντονες αντιδράσεις των εστιακών, την άρνηση τους να αποχωρήσουν από τις εστίες και την υποστήριξη του αλληλέγγυου κόσμου, η κυβέρνηση αρκείται απλώς στην έκδοση νέας εγκυκλίου περί παράτασης της εκκένωσης, ενώ η διαχείριση του ζητήματος επαφίεται στην αυθαιρεσία των διοικήσεων των σχολών. Τέτοιες αποφάσεις είναι ξεκάθαρο πως αντιφάσκουν με τη κρατική ρητορική περί προστασίας της δημόσιας υγείας. Οι φοιτήτές/τριες εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν την κατοικία τους και σε ορισμένες περιπτώσεις και την εργασία τους, αλλά και να επιβαρυνθούν οικονομικά με τη μετακίνηση τους, θέτοντας σε κίνδυνο τους ίδιους αλλά και τις οικογένειές τους. Ούτε η επίρριψη «ατομικής ευθύνης» στους φοιτητές/τριες και η απομάκρυνσή τους, ούτε η μετακίνηση τους σε ξενοδοχειακές μονάδες είναι λύσεις, όταν η χρόνια κρατική αδιαφορία για τις εστιακές μονάδες και η υποβάθμισή τους είναι το πραγματικό πρόβλημα.
Οι κρατικές προσταγές του αυτοεγκλεισμού και του “μένουμε σπίτι” κρύβουν μια βαθιά υποκρισία. Αυτό μπορούμε να το αντιληφθούμε πολύ εύκολα εάν σκεφτούμε το μεγάλος μέρος της κοινωνία , που εξ ορισμού εξαιρέθηκε από αυτή την συνθήκη όλο το διάστημα της καραντίνας: οι εργαζόμενοι/ες που δούλευαν εν μέσω πανδημίας, οι άστεγοι/ες που δεν είχαν την “πολυτέλεια της προστασίας του σπιτιού”, οι φυλακισμένοι/ες και οι έγκλειστοι/ες μετανάστες και μετανάστριες που συνωστίζονται κατά εκατοντάδες και χιλιάδες σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης αντίστοιχα.
Όσοι και όσες εργάζονταν σε supermarkets, σε νοσοκομεία, ως διανομείς (delivery-courier), στον κλάδο της καθαριότητας και οι βιομηχανικοί εργάτες αποτέλεσαν κάποια από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα εργαζομένων που δεν προβλεπόταν να υπακούσουν στις κρατικές επιταγές και να “μείνουν σπίτι” αλλά έμειναν έκθετοι/ες στον ιό προκειμένου τα γρανάζια της καπιταλιστικής κερδοφορίας να συνεχίσουν να λειτουργούν. Η εντατικοποίηση και η διεύρυνση των ωραρίων αυτών των εργαζόμενων, σε συνδυασμό με την έλλειψη των βασικών ειδών υγιεινής (γάντια, μάσκες, αντισηπτικά) στους χώρους εργασίας τους, αλλά και ο καθημερινός συνωστισμός σε κλειστούς χώρους, τους έφερναν αντιμέτωπους με τον κίνδυνο του ιού στον οποίο ήταν έκθετοι τόσο οι ίδιοι, όσο και οι οικογένειές τους. Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα του 52χρονου εργάτη σε εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος απεβίωσε προσβεβλημένος από τον κορονοϊό. Το εργοστάσιο στο οποίο δούλευε παρέμενε ανοιχτό, χωρίς να έχει γίνει απολύμανση, ενώ υπήρχαν ήδη 2 επιβεβαιωμένα κρούσματα του ιού.
Ακόμα χειρότερη ήταν και είναι η κατάσταση για όσους/ες βρίσκονται έγκλειστοι/ες στη φυλακή ή σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ενώ το κράτος επέβαλλε τον κατ’ οίκον εγκλεισμό και κραύγαζε για τις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει ο συνωστισμός, αδιαφορεί εντελώς για τον υπερπληθυσμό στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και κατ’ επέκταση για την επιβίωση των κρατούμενων εντός τους. Οι συνθήκες κράτησης τόσο στις φυλακές όσο και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών συνεχίζουν να είναι άθλιες, χωρίς να έχει ληφθεί κανένα μέτρο προστασίας για να αποφευχθεί η έκθεση των έγκλειστων στον κορονοϊό. Οι βασικοί κανόνες υγιεινής δεν τηρούνται (στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μόρια, στη Λέσβο, στοιβάζονται καθημερινά 18.000 άτομα σε εγκαταστάσεις σχεδιασμένες για 3.000 άτομα, οι βρύσες του καταυλισμού δεν έχουν νερό, και οι ουρές για το φαγητό είναι ατελείωτες), υπάρχει τεράστια έλλειψη σε αναγκαία είδη υγιεινής, όπως αντισηπτικά, σαπούνια, γάντια και μάσκες. Στην Λάρισα μάλιστα, η προσπάθεια αλληλέγγυου κόσμου να προμηθεύσει με μάσκες τους κρατούμενους βρήκε τοίχο, καθώς όπως έγινε γνωστό αργότερα, οι μάσκες δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια των κρατουμένων με την δικαιολογία ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν προϊόν που θα χρησιμοποιηθεί σε πιθανή εξέγερση για την κάλυψη των χαρακτηριστικών τους (!).
Τα μόνα μέτρα που έχουν ληφθεί για τις φυλακές είναι κατασταλτικά και εντείνουν το καθεστώς εξαίρεσης στο οποίο βρίσκονται οι κρατούμενοι/ες, καθώς από την αρχή της επιδημίας έχουν απαγορευτεί τα επισκεπτήρια, οι άδειες και η διακομιδή σε νοσοκομεία είναι πλέον πολύ δύσκολη έως αδύνατη. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για αποσυμφόρηση των φυλακών έμειναν στα χαρτιά και καμία ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνση δεν έχει γίνει έως και σήμερα. Αντίθετα, τα συνεχή αιτήματα, οι διαμαρτυρίες και οι εξεγέρσεις των κρατουμένων αντιμετωπίστηκαν βίαια και εκδικητικά, όπως αποδεικνύεται και στις περιπτώσεις των πολιτικών κρατουμένων, μελών του Επαναστατικού Αγώνα Ν. Μαζιώτη και Π. Ρούπα που πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις στις φυλακές Κορυδαλλού και το “πλήρωσαν” με αντίτιμο τις αιφνιδιαστικές και βίαιες μεταγωγές τους στις φυλακές του Δομουκού και της Θήβας αντίστοιχα. Αποκορύφωμα της όλης κατάστασης που επικρατεί στις φυλακές, υπήρξε ο θάνατος της 42χρονης κρατούμενης, Αζιζέλ Ντενίρογλου, στις φυλακές Θήβας στις 9/4, η οποία έχοντας υψηλό πυρετό και διαμαρτυρόμενη τόσο η ίδια όσο και οι συγκρατούμενες της έντονα για την υγεία της, αφέθηκε να ξεψυχήσει στο κελί της χωρίς καμία απολύτως βοήθεια. Τον θάνατο της ακολούθησε εξέγερση των κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές στην Θήβα η οποία αντιμετωπίστηκε με ΜΑΤ τα οποία εισέβαλλαν βίαια στην φυλακή χτυπώντας και τραυματίζοντας κρατούμενες. Μάλιστα, στις κρατούμενες που συμμετείχαν στην εξέγερση , μεταξύ των οποίων και η Π. Ρούπα, απαγγέλθηκαν κατηγορίες για πειθαρχικά. Η θανατοπολιτική και οι κατασταλτικές πρακτικές του κράτους εφαρμόζονται με τον πλέον απόλυτο και βάναυσο τρόπο στον πληθυσμό των φυλακών.
Η πραγματικότητα γύρω μας μεταβάλλεται με γρήγορους ρυθμούς. Η εκδήλωση της πανδημίας έχει επιταχύνει την πορεία των γεγονότων και οι εξελίξεις σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο είναι -και πρόκειται να είναι στο άμεσο μέλλον- καταιγιστικές. Η “βραχυκύκλωση” της παραγωγής και της καπιταλιστικής κερδοφορίας καθώς και η συνακόλουθη κατάρρευση των χρηματοαγορών που προκλήθηκε με την εξάπλωση του κορονοιού πυροδότησαν ένα νέο ισχυρό επεισόδιο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που βρίσκεται σε ισχύ εδώ και μια 12ετία. Όλοι συνηγορούν στο ότι οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία θα είναι σαρωτικές. Συγκεκριμένα για την ελληνική περίπτωση, η μείωση του ΑΕΠ σε ποσοστό που εκτιμάται άνω του 10% και η ταυτόχρονη εκτόξευση του δημόσιου ελλείμματος σηματοδοτούν μια συνθήκη στην οποία αφενός ισοπεδώνονται οι μνημονιακοί όροι για ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα και αφετέρου ανοίγει ένα παράθυρο επιστροφής για νέα μνημόνια, που αντίθετα βέβαια με τις διακηρύξεις και τα αφηγήματα για το “τέλος της κρίσης” δεν έκλεισε ποτέ. Ο τρόπος με τον οποίο το σύστημα θα αντιμετωπίσει τις ραγδαίες και σαρωτικές οικονομικές συνέπειες είναι γνωστός και έχει εφαρμοστεί σε πλείστες περιπτώσεις στο παρελθόν: το κόστος της κρίσης θα μετακυληθεί βίαια στους ώμους της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και της νεολαίας. Νέα μέτρα “λιτότητας” και δημοσιονομικής προσαρμογής πρόκειται να ψηφιστούν στο επόμενο διάστημα προκειμένου να καλυφθεί το δημόσιο έλλειμμα, να καταπατηθούν εργατικά δικαιώματα και κοινωνικές ελευθερίες. Η φτώχεια και η εξαθλίωση θα εκτοξευθούν και θα διαχυθούν σε ακόμα μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνικής βάσης.
Η όξυνση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης θα λειτουργήσει καταλυτικά και θα επιταχύνει την αναγκαιότητα για διαρθρωτικές αλλαγές, για μια ακόμη πιο εντατική, πιο σαρωτική καπιταλιστική και κρατική αναδιάρθρωση. Ήδη στο εργασιακό πεδίο οι συνέπειες είναι εμφανείς. Με την αρχή ακόμα της υγειονομικής κρίσης έγιναν μαζικές απολύσεις εργαζομένων σε πλήθος επιχειρήσεων, αναστολές συμβάσεων εργασίας επ’ αόριστον, αλλά και πολλές μη ανανεώσεις συμβάσεων. Οι εργαζόμενοι των επιχειρήσεων που ανέστειλαν την λειτουργία τους και μπήκαν στο σύστημα Εργάνη έλαβαν το πενιχρά επιδόματα, με το οποία καλούνται να καλύψουν τις βασικές ανάγκες αυτών και των οικογενειών τους, ενώ σε χειρότερη θέση βρίσκονται οι μη ασφαλισμένοι εργαζόμενοι που έμειναν χωρίς κανένα απολύτως εισόδημα. Μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ένα νέο καθεστώς εργασίας- της εργασίας από το σπίτι ή τηλε-εργασίας- έρχεται στο προσκήνιο και εφαρμόζεται σε μεγάλη κλίμακα. Πρόκειται για μία νέα συνθήκη η οποία από την μία πλευρά ευνοεί την εφαρμογή του ελαστικού ωραρίου και της “ευελιξίας” των εργαζομένων προς όφελος των συμφερόντων των αφεντικών και από την άλλη απομονώνει τους εργαζόμενους στον χώρο του σπιτιού αποκόβοντας τους από τον κοινό εργασιακό χώρο συνάντησης και δημιουργίας συλλογικών αντιστάσεων. Ακόμη, αναγγέλθηκε το κυβερνητικό μέτρο για την απασχόληση των εργαζομένων κατά το ήμισυ για τους επόμενους 6 μήνες. Όπως επισήμανε και ο υπουργός εργασίας, πρόκειται για ένα μέτρο ελάφρυνσης ώστε να μπορέσουν να ζήσουν οι επιχειρήσεις, το οποίο ουσιαστικά θεσμοθετεί ότι τα αφεντικά θα μπορούν να αξιοποιούν το 50% των εργαζομένων τους στο 50% του μισθού τους. Οι βάσεις για την εντεινόμενη ταξική εκμετάλλευση και τις επερχόμενες μαζικές απολύσεις έχουν ήδη τεθεί.
Στο αμέσως επόμενο διάστημα, η “ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας” θα τεθεί ως ένα ζήτημα στο οποίο όλοι πρέπει “να βάλουμε πλάτη” για να επιτευχθεί. Η σωτηρία του τραπεζικού και καπιταλιστικού συστήματος θα παρουσιαστεί υπό ένα διαταξικό πρίσμα σαν μια “πατριωτική υπόθεση”. Εμείς βέβαια, γνωρίζουμε πως τα βάρη της οικονομικής κρίσης, τα βάρη για την σωτηρία του συστήματος πρόκειται να τα επωμιστεί για ακόμη μια φορά η τάξη των εκμεταλλευομένων αυτής της κοινωνίας. Νέα μέτρα “λιτότητας” και εντεινόμενης εκμετάλλευσης θα επιβληθούν σε ήδη χρεοκοπημένες οικονομίες, οι οικονομικές συνέπειες θα είναι σίγουρα σαρωτικές. Το καθεστωτικό αφήγημα παρουσιάζει την νέα μεγάλη οικονομική ύφεση που έχει ξεσπάσει ως απότοκο του “αστάθμητου παράγοντα” του κορονοϊού που ήρθε να ταράξει την οικονομία, που δήθεν βρισκόταν σε τροχιά “ανάπτυξης”. Η αλήθεια όμως απέχει κατά πολύ από αυτό το αφήγημα. Όλοι περίμεναν και πριν την εξάπλωση του ιού, ότι ένα νέο ισχυρό επεισόδιο της οικονομικής κρίσης είναι προ των πυλών και θα ξεσπάσει στο επόμενο διάστημα. Οι συνθήκες για την εκδήλωση του υπήρχαν εκ των προτέρων, ο κορονοϊός ήρθε απλώς για να λειτουργήσει ως ο πυροκροτητής που πυροδότησε αυτό το ξέσπασμα. Σε κείμενο που δημοσιοποιήσαμε για τις εκλογές του προηγούμενου καλοκαιριού, σημειώναμε ότι “η καπιταλιστική κρίση δεν είναι μια παροδική κάμψη, αλλά ένα εγκλωβιστικό τέλμα”, τονίζοντας ότι “τα μηνύματα για την “κρίση που τέλειωσε”, για την “ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας”, για την “τρόικα που έφυγε” διαχέονται καταιγιστικά από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ αλλά δεν μπορούν να αποκρύψουν την πραγματικότητα η οποία πάντα θα “δραπετεύει” από την συστημική προπαγάνδα”. Σε λιγότερο από 1 χρόνο οι εκτιμήσεις μας επιβεβαιώθηκαν και βρισκόμαστε πλέον σε μια περίοδο κατάρριψης των “μεταμνημονιακών μύθων” που χτίστηκαν από την “κυβέρνηση της αριστεράς” και εν μέσω ενός νέου επεισοδίου της παγκόσμιας συστημικής κρίσης.
Σ΄αυτή την περίοδο γενικευμένης αποσταθεροποίησης που βρίσκεται το σύστημα, νέες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις θα αναδειχθούν, νέες αντιστάσεις και εκρήξεις οργής θα ξεσπάσουν. Οι νέοι αγώνες, εάν δεν συνδέονται οργανικά με το πρόταγμα και την στρατηγική στόχευση για μια άλλη, ακρατική/αταξική κοινωνική οργάνωση, τότε θα ηττηθούν από την αφομοίωση και τον αστικό κοινοβουλευτισμό, όσο “μαχητικά” και αν εκδηλωθούν. Σε αυτή την συγκυρία είναι πια ο καιρός για να μπουν οι βάσεις οικοδόμησης ισχυρών ελευθεριακών φοιτητικών οργανώσεων, που σε ενιαίο και αδιάσπαστο προσανατολισμό με μια αναρχική επαναστατική οργάνωση, θα δώσουν τον τόνο, το όραμα, την προοπτική για την ανάπτυξη ενός επαναστατικού κινήματος ανατροπής και νίκης. Οι αναρχικές δυνάμεις στα πανεπιστήμια, αποδεσμευμένες από το θλιβερό lifestyle που εξαντλεί την πολιτικοποίηση του στα φοιτητομάγαζα και τους πεζοδρόμους των Εξαρχείων, εκδιώχνοντας τον αγελαίο “δημοσιοσχετισμό” των άκριτων συνεργασιών στην βάση της παρέας και όχι των κοινά συμφωνημένων ιδεολογικών αρχών, στόχων και θέσεων, οφείλουν να πρωταγωνιστήσουν στην ανατροφοδότηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Με πλατιά απεύθυνση στους φοιτητές και τις φοιτήτριες, με ιδέες και προτάσεις για μια οργανωτική πολιτική συγκρότηση και αγωνιστική συσπείρωση που να υπερβαίνει τις υπάρχουσες ευκαιριακές συνεργασίες και αφορμαλιστικούς συντονισμούς ιδεολογικά ετερόκλητων παρείστικων δικτυώσεων. Με μαχητική βούληση και δίχως “ταβάνια” μετριοπάθειας. Συμμετέχοντας στις διεκδικήσεις της φοιτητικής βάσης ως αναπόσπαστο τμήμα τους και εγκαταλείποντας μια για πάντα τον εναλλακτικό φασεισμό, την παρτόβια “εξέγερση”, τον “καταληψιακό”, “αυτοδιαχειριζόμενο” (sic) καταναλωτισμό και την “κινηματική” δηθενιά. Άλλωστε, πριν μιλήσουμε για “μικροαστούς και καριερίστες” φοιτητές, καλό είναι να κοιταζόμαστε και λίγο στον καθρέφτη….
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ LIFESTYLE ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟ
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΚΑΣΤΡΑ ΑΓΩΝΑ
ΖΗΤΩ Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ! ΖΗΤΩ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!
