*Την ώρα που δημοσιεύεται το κείμενο αυτό έχει κυκλοφορήσει η είδηση ότι “παγώνουν οι περιπολίες των ΟΠΠΙ”. Ανεξάρτητα από το αν ισχύει ή όχι, οι σκέψεις που αποτυπώνονται στην παρακάτω αποτίμηση παραμένουν επίκαιρες, καθότι βασικός άξονας των εκτιμήσεών μας είναι ότι ο σχεδιασμός που οδήγησε στην ίδρυση αυτού του σώματος έχει ήδη αποτύχει και πως η εμφάνιση της πανεπιστημιακής αστυνομίας εξυπηρετεί αυτή την στιγμή μόνο επικοινωνιακά τους συστημικούς σχεδιασμούς.
Πρώτες σκέψεις για την παρουσία των ΟΠΠΙ στο ΕΚΠΑ και την συμμετοχή μας στους αγώνες των ημερών
Από την 5η Σεπτεμβρίου έχουν κάνει την εμφάνιση τους στο ΕΚΠΑ τα πρώτα στελέχη της πανεπιστημιακής αστυνομίας, ενώ από την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου δυνάμεις των ΟΠΠΙ εγκαταστάθηκαν και στο ΑΠΘ. Τόσο στην Αθήνα όσο και στην Θεσσαλονίκη, το σώμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας προστατεύεται από διμοιρίες ΜΑΤ και μηχανοκίνητα τάγματα εφόδου προκειμένου να γλυτώσει από την έκφραση της δίκαιης οργής του φοιτητικού κόσμου. Στην Αθήνα, σε όσα παραδείγματα επιχειρήθηκε από μικρές δυνάμεις συντρόφων/ισσών η επίθεση και ο πετροβολισμός τους, κρύφτηκαν θρασύδειλα πίσω από τα ΜΑΤ. Το ίδιο έπραξαν και μετά από γραφικές προσεγγίσεις μελών της κομματικής παράταξης της ΕΑΑΚ.
Κρίνοντας από τον υφιστάμενο αριθμό των ΟΠΠΙ καθώς και από τον τρόπο συγκρότησης τους στον δρόμο, εύκολα μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι το εν λόγω σώμα δεν μπορεί να σταθεί απέναντι σε αγωνιζόμενες δυνάμεις, ούτε να καταστείλει την οποιαδήποτε κινητοποίηση χωρίς την επικουρική συνδρομή «μάχιμων» αστυνομικών δυνάμεων. Οι ΟΠΠΙ δεν διαθέτουν την δύναμη, ούτε επιχειρησιακή/στρατιωτική, ούτε και αριθμητική, για να ανταπεξέλθουν σε μια μαχητική δράση απέναντι τους, ενώ και οι αστυνομικές δυνάμεις που τους προασπίζουν, σε ότι αφορά το ΕΚΠΑ, έχουν μια ήπια διαχείριση και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν μέχρι στιγμής τουλάχιστον πολυάριθμοι. Κόντρα, λοιπόν, σε λογικές θυματοποίησης ή υπερτονισμού της στρατιωτικής ισχύος που έχει παρατάξει ο κρατικός-ταξικός εχθρός, η αλήθεια είναι ότι ο σχεδιασμός τους προχωράει λειψός σε σχέση με τους αρχικούς στόχους για την εγκαθίδρυση των ΟΠΠΙ και με τον φόβο των κυβερνητικών αρχών να είναι έκδηλος.
Λίγους μήνες πριν την διεξαγωγή των εκλογών, η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Ν.Δ. επιχειρεί να εδραιώσει τις ΟΠΠΙ στα campus, χωρίς ωστόσο να μπορεί να κρύψει το φιάσκο που συνοδεύει την σύσταση του εν λόγω σώματος. Αφενός οι αναβολές επί 1 και πλέον χρόνο και οι υποχωρήσεις ως προς τα καθήκοντα των ΟΠΠΙ και αφετέρου η εγκατάσταση τους έξω από τα campus (σε ό,τι αφορά το Αθηναϊκό παράδειγμα) αποδεικνύει περίτρανα τον επικοινωνιακό χαρακτήρα που εξυπηρετεί η αστυνόμευση των πανεπιστημίων κατά την παρούσα συγκυρία. Ο αρχικός σχεδιασμός για την αστυνόμευση, έτσι όπως εκφράστηκε μέσα στην χρυσή κυβερνητική ευκαιρία των lockdown και των απαγορεύσεων κυκλοφορίας, ηττήθηκε παταγωδώς. Πλέον, ότι έχει μείνει από αυτό τον σχεδιασμό επιστρατεύεται για να υπηρετήσει μια σειρά από συστημικούς στόχους που δεν αφορούν αποκλειστικά την κυβέρνηση της Ν.Δ., αλλά συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα.
Από την μία πλευρά η Ν.Δ. εμφανίζεται ως αυτή που «βάζει τάξη στα πανεπιστήμια». Ακόμη κι αν ο σχεδιασμός έχει αποτύχει, αυτό καλύπτεται μέσω της δημιουργίας έντασης σε μια σειρά από παραδείγματα: επιθέσεις σε πανεκπαιδευτικές πορείες, διάλυση με δακρυγόνα της συναυλίας στο ΑΠΘ κ.λ.π. Από την άλλη πλευρά η αξιωματική αντιπολίτευση εμφανίζεται ως η εγγυώμενη δύναμη που θα καταργήσει τις ΟΠΠΙ. Η «πόλωση» φαίνεται έως τώρα να την εξυπηρετεί, αφού τόσο η υπερπροβολή της ΕΑΑΚ (μιας παράταξης που συνυπήρχε με τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πρόσφατα σε επίπεδο φοιτητικών εκλογών και όχι μόνο), όσο και η αδυναμία μαχητικής αντιπαράθεσης και η απουσία μιας δομικής αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής κριτικής στον θεσμό του αστικού πανεπιστημίου, που δεν θα άφηναν χώρο στον «δικαιωματισμό», την θυματοποίηση και τις αυταπάτες για τον ρόλο του πανεπιστημίου, λειτουργούν «γάντι» για την αφομοίωση των φοιτητικών αγώνων, ακόμη και χωρίς την ενεργή συμμετοχή του Bloco σε αυτούς.
Το πολιτικό τοπίο γύρω από την αντιπαράθεση στα πανεπιστήμια είναι πολύ πιο περίπλοκο απ’ ότι φαίνεται με μία πρώτη ματιά. Η ζυγαριά μεταξύ του εκλογικού κέρδους από ένα ισχνό ακροδεξιό ακροατήριο που θα συσπειρωθεί στο κυβερνών κόμμα, επικροτώντας την όξυνση του κλίματος στα ΑΕΙ και του εκλογικού κόστους, από δυνάμεις που μάλλον θα εγκλωβιστούν στις σοσιαλδημοκρατικές αγκάλες στον βωμό των «δημοκρατικών δικαιωμάτων», θα συνεπιφέρει περισσότερο φθορά για την Ν.Δ. Ωστόσο, η Ν.Δ. επιχειρώντας να γατζωθεί στην εξουσία οικοδομεί παράλληλα και αντιπολιτευτικές προϋποθέσεις στο ενδεχόμενο που ηττηθεί στις επερχόμενες εκλογές. Το μήνυμα στα δεξιά της «βάλαμε τάξη στα πανεπιστήμια» είναι συνάμα και μέριμνα για την διατήρηση της συστημικής ομαλότητας και του κραταιού δικομματισμού, στοχεύοντας στον εγκλωβισμό εντός του συνασπισμού των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ ευρείων κοινωνικών δυνάμεων, που θα μπορούσαν, αντί της ενσωμάτωσης τους στην ενδοσυστημική διαμάχη για την επιλογή κυβέρνησης, να επιλέξουν τον δρόμο της αντισυστημικής ριζοσπαστικοποίησης και του ανατρεπτικού επαναστατικού αγώνα.
Σχετικά με τα έως τώρα αγωνιστικά δρώμενα στην Αθήνα, πέραν από θριαμβολογίες για «τους αγωνιζόμενους φοιτητές» οι συσχετισμοί δεν είναι καθόλου ευνοϊκοί. Οι συγκεντρώσεις στις πύλες έχουν αποδυναμωθεί ήδη από την δεύτερη εβδομάδα παρουσίας των ΟΠΠΙ, την ίδια στιγμή που και τα τελευταία πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια ήταν ιδιαίτερα απομαζικοποιημένα. Αυτό το γεγονός συνετέλεσε άλλωστε και στην ενίσχυση του κρατικού θράσους να τα χτυπήσει, θέλοντας (με θεσμικό όπλο την νομοθεσία για τις διαδηλώσεις) να τα περιορίσει στην μία λωρίδα. Φυσικά ο περιορισμός της δυναμικής των αγώνων δεν προκύπτει ανεξήγητα. Είναι προϊόν της κομματικής τους ηγεμονίας από τις δυνάμεις τόσο της Πανσπουδαστικής όσο και της ΕΑΑΚ η οποία ενισχύεται και μέσα από την κοινή της συμπόρευση με ορισμένα αυτόνομα σχήματα και άλλες, μη κομματικές πολιτικές δυνάμεις, που την αναγνωρίζουν συμμαχικά, αλλά και της δικής μας αδυναμίας να συγκροτήσουμε μια διακριτική αναρχική φοιτητική παρουσία, ως πολιτικά ενεργοί αναρχικοί στα πανεπιστήμια, όπως και της αδυναμίας να συμβάλλουμε σε μια από τα κάτω, ακηδεμόνευτη οργάνωση των φοιτητικών αγώνων.
Ως Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής επιχειρήσαμε σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις να συγκροτήσουμε μια διακριτή αναρχική φοιτητική παρουσία στις κινητοποιήσεις. Κατά την τρίτη ημέρα παρουσίας των ΟΠΠΙ, μετά από κάλεσμα που δημοσιοποιήσαμε ως έναν βαθμό τα καταφέραμε, έστω και με ελάχιστες δυνάμεις. Ανοίξαμε πανό, φωνάξαμε συνθήματα (που επιδεικτικά καπελώθηκαν από τις ντουντούκες της ΕΑΑΚ) και συμμετείχαμε στον πετροβολισμό των διμοιριών ΜΑΤ μαζί και με άλλες/ους συντρόφισσες και συντρόφους. Η «σύγκρουση» αυτή, εάν πράγματι μπορούμε να την προσδιορίσουμε έτσι, καθώς στηρίχθηκε από λιγοστό κόσμο και δεν είχε διάρκεια, ήταν και η τελευταία που επιχειρήθηκε στις συγκεντρώσεις έξω από τις πύλες (εκτός αν κάτι αγνοούμε).
Έχοντας την εκτίμηση αυτών των δυσμενών συσχετισμών στον δρόμο σε ενδεχόμενο εγκατάστασης των ΟΠΠΙ, κατά την διάρκεια της προηγούμενης σεζόν, μέσα στο πλαίσιο των φοιτητικών αντιστάσεων που βρίσκονταν σε εξέλιξη, ενσαρκώσαμε μια συνολική αγωνιστική πολιτική καμπάνια ενάντια στις εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις και την κρατική καταστολή που έρχεται να τις περιφρουρήσει, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τον χαρακτήρα και την λειτουργία του ίδιου του αστικού πανεπιστημίου. Επιχειρήσαμε να αποκρούσουμε πολιτικές λογικές που απέδιδαν στους κρατικούς σχεδιασμούς ιδεολογικές εμμονές της υφιστάμενης κυβέρνησης αποκρύπτοντας τον ταξικό τους χαρακτήρα και να αντιπαλέψουμε τον ρεφορμιστικό εξωραϊσμό του πανεπιστημίου. Συνάμα δεν αφήσαμε την ιδεολογική πάλη στον βωμό της «ενότητας για να φύγουν οι ΟΠΠΙ» λειτουργώντας ως ουρές είτε της σοσιαλδημοκρατικής είτε της κομμουνιστικής αριστεράς. Δημιουργήσαμε την δομή βιβλιοπωλείου, εκδόσεων και συλλογικής επιμόρφωσης «Μαυροκόκκινο Νήμα» το οποίο επισκέφτηκαν πολλές δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες φοιτητών/τριών και επιλέξαμε με συνεχή παρέμβαση τόσο εντός της δικής μας σχολής, όσο και άλλων σχολών, να προωθήσουμε τα προτάγματα του αναρχισμού, την στράτευση στις φοιτητικές διεκδικήσεις μακριά από τις μεσολαβήσεις των κομματικών παρατάξεων και την αναγκαιότητα της όξυνσης του φοιτητικού αγώνα, σε σύνδεση και με τους υπόλοιπους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.
Στο παραπάνω πλαίσιο, προχωρήσαμε σε παρεμβάσεις στην κοσμητεία της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών, καταλάβαμε τα μικρόφωνα του καθεστωτικού ραδιοφωνικού σταθμού στο «κόκκινο», πραγματοποιήσαμε τρεις συγκεντρώσεις ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία, οργανώσαμε ανοιχτές συνελεύσεις, διεξάγαμε σε εβδομαδιαία και πολλές φορές σε καθημερινή βάση δράσεις ενημέρωσης και προπαγάνδισης κ.α. Όλον αυτόν τον αγώνα, αποτιμώντας τις όποιες του αδυναμίες και ανεπάρκειες και προσπαθώντας να τις ξεπεράσουμε, δεν έχουμε σκοπό να τον εγκαταλείψουμε, μαζί με τους συλλογικούς μας κόπους, γινόμενοι προέκταση της αριστερής αφομοίωσης, ούτε πρόκειται να παραδώσουμε τις φοιτητικές διεκδικήσεις στα κομματικά παραμάγαζα των πτωχευμένων αγκιτατόρων του «σοσιαλιστικού κομματικού κράτους». Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι πολλοί σύντροφοι και πολλές συντρόφισσες έχουν τις ίδιες αγωνιστικές αγωνίες και κατανοούν πολύ καλά τι εννοούμε.
Θεωρούμε ότι το στοίχημα του αγώνα ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία βρίσκεται στην ανάπτυξη της μαχητικής δράσης τόσο στις πύλες (διώχνοντας με τις κλωτσιές τους ΟΠΠΙ και τους ένοπλους προστάτες τους) όσο και στους δρόμους των αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Βρίσκεται στην προώθηση νέων μορφών από τα κάτω οργάνωσης των φοιτητών/τριων (π.χ. Συνελεύσεις Βάσεις) και τον εκτοπισμό των κομματικών διαμεσολαβήσεων από αυτές. Βρίσκεται επίσης, στην διακριτή αναρχική φοιτητική παρέμβαση μέσα στους αγώνες, στην κατεύθυνση της οποίας καλούμε τόσο τα α/α φοιτητικά στέκια και τις αναρχικές φοιτητικές ομάδες, όσο και κάθε σύντροφο και συντρόφισσα να συνδιαμορφώσουμε, κατά το επόμενο διάστημα.
Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής
