Ο κόσμος που ζούμε χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία κράτους και καπιταλισμού, όπου θεμελιακά στοιχεία της κοινωνικής οργάνωσης αποτελούν η ταξική εκμετάλλευση και η κοινωνική καταπίεση. Η ιεραρχική δόμηση της κοινωνίας, η αντίθεση κεφαλαίου/εργασίας και οι πολιτικές σχέσεις εξουσίας, συγκροτούν τον πυρήνα του κοινωνικού προβλήματος.
Διανύοντας μια συγκυρία παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, οι δομικές αντιφάσεις του συστήματος προκαλούν βίαιες κοινωνικές αναδιαρθρώσεις. Σε αυτήν την κατεύθυνση ολοένα και οξύνονται η εξατομίκευση, ο ανταγωνισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός, ως απόρροια της κοινωνικής αποσύνθεσης και της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού. Ταυτόχρονα, η φτώχεια και η ανέχεια μετατρέπονται από νομοτελειακές συνέπειες της οικονομικής ανισότητας σε εργαλεία διαχείρισης πληθυσμών και η κοινωνική ανελευθερία βαθαίνει με την επιβολή σύγχρονων μεθόδων επιτήρησης και ελέγχου. Κάθε πτυχή του κοινωνικού βίου εξαθλιώνεται.
Αυτή η διαδικασία μετάβασης και προσαρμογής στις νέες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, αναπόφευκτα δεν αφήνει ανεπηρέαστο ούτε το σύστημα εκπαίδευσης. Αντιλαμβανόμαστε τον θεσμό του πανεπιστημίου σαν αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλισμού και του κράτους, που επιτελεί συγκεκριμένες λειτουργίες προς όφελος τους. Το πανεπιστήμιο ως δομή αναλαμβάνει την επαγγελματική και επιστημονική συγκρότηση των νέων εργαζομένων, καλύπτοντας τις συνεχώς εξελισσόμενες ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς. H μαζική παραγωγή εργατικού δυναμικού συντελείται στο πανεπιστήμιο με την παράλληλη εξαγωγή εκείνων που θα στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό και τις εργοδοτικές και διευθυντικές θέσεις της καπιταλιστικής παραγωγής (δηλαδή της χουφτάς των ολίγων που θα συνεχίσει να καρπώνεται τον κοινωνικό πλούτο και να εξουσιάζει την κοινωνική βάση). Παράλληλα, το πανεπιστήμιο φροντίζει για την επιβολή και αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας. Στόχος του είναι η διαμόρφωση χειραγωγημένων συνειδήσεων, η προετοιμασία και συγκρότηση υποταγμένων πολιτών, άβουλων εργατών και πειθήνιων ψηφοφόρων.
Ο μετασχηματισμός στην εκπαίδευση ακολουθεί τις συνολικότερες αναδιαρθρώσεις. Ο νέος νόμος Γαβρόγλου επιτίθεται στα επαγγελματικά δικαιώματα επιβάλλοντας την ανάγκη επιπρόσθετων σπουδών, απομυζώντας οικονομικά τους φοιτητές/τριες. Ταυτόχρονα καταργεί σχολές και τμήματα προκειμένου να καλυφτούν τα μνημονιακά “πρωτογενή πλεονάσματα”, δημιουργώντας θολά προγράμματα φοίτησης που ουσιαστικά στοχεύουν στην παραγωγή εργατών-πολυεργαλείων. Στην σχολή μας, με την διάσπαση του τμήματος ΦΠΨ απειλούνται επαγγελματικά δικαιώματα φοιτητών/τριων και συγκροτείται ένα ασαφές τμήμα “εκπαίδευσης ενηλίκων”. Η εξέλιξη αυτή ήρθε και με τις ευλογίες της κοσμητείας, που δήθεν σήμερα αντιτάσσεται στο νομοσχέδιο.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων στην κυβερνητική θητεία του σύριζα, αποτυπώνονται και στο “πόρισμα Παρασκευοπούλου”. Όπως ιστορικά συμβαίνει, η σοσιαλδημοκρατία προχωρά στην αφομοίωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων ενσαρκώνοντας τα πιο υπόγεια σχέδια αποδυνάμωσης τους. Η ανάληψη στρατηγικών ενσωμάτωσης από “τεχνοκράτες” και εξειδικευμένους επιστήμονες είναι κομμάτι της κατασταλτικής ατζέντας του σύριζα και το “πόρισμα” αυτό εισάγει νέες μεθόδους περιορισμού, συρρίκνωσης και επίθεσης στους αγώνες.
Ας δούμε τώρα την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην φιλοσοφική. Σε μια περίοδο κατά την οποία οι φοιτητές/τριες και οι εργαζόμενοι/ες της σχολής έχουν να αντιμετωπίσουν μια πληθώρα προβλημάτων που πλήττουν τις σπουδές και την εργασία τους αντίστοιχα, ορισμένοι καθηγητές και διοικητικοί υπάλληλοι αποφάσισαν ότι το κύριο πρόβλημα είναι η παρουσία μιας αναρχικής συλλογικότητας. Με αφορμή το άνοιγμα του στεκιού του ρουβίκωνα και επικαλούμενοι το καθεστωτικό δόγμα “της τάξης και της ασφάλειας”, αυτό το θλιβερό τσίρκο προχώρησε σε αλλεπάλληλα lock out και αυθαίρετες “ενέργειες διαμαρτυρίας” (με την συμβολή εξωσχολικών μπράβων), προσπαθώντας να προκαλέσει διαμέσου μιας αντι-αναρχικής υστερίας ένα κλίμα τρομοκράτησης των φοιτητών/τριων. Εξυπηρετώντας πολιτικές σκοπιμότητες και λειτουργώντας επικοινωνιακά, επιχείρησαν να κρύψουν κάτω απ’ το χαλάκι τα πραγματικά προβλήματα και τις διεκδικήσεις της αγωνιζόμενης φοιτητικής βάσης, λειτουργώντας ως κυβερνητικοί εγκάθετοι.
Η στάση και η δημοσιότητα που φρόντισαν να λάβει το ζήτημα οι πρυτανικές αρχές και η κοσμητεία δεν μας εκπλήσσουν. Η προσπάθεια τους να ανοίξουν ζητήματα ασύλου και αστυνόμευσης στους πανεπιστημιακούς χώρους σε συνεργασία με τα μμε, ξεμπροστιάζει κάθε επίκληση τους στις “ακαδημαϊκές ελευθερίες”. Μετά τις προσπάθειες της κοσμητείας και μέσα στο γενικότερο κλίμα που είχε δημιουργηθεί στη σχολή, έκαναν την εμφάνιση τους φασιστικές οργανώσεις. Στα σχέδια τους, θα μας βρούνε απέναντι.
Εμείς, βλέποντας τις ζωές μας συνεχώς να υποβαθμίζονται και συνειδητοποιώντας ότι ανήκουμε στην συντριπτική πλειοψηφία των από τα κάτω της κοινωνίας, τοποθετούμε μπροστά την ανάγκη να οργανώσουμε τις αντιστάσεις και τον αγώνα μας, με όρους συντροφικότητας και αλληλεγγύης, ενάντια σε αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα. Μέσα από τις συλλογικές του διαδικασίες, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Φιλοσοφικής, ως ένα στέκι με αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χαρακτήρα, θέλουμε να αποτελέσει μια ακόμα κοινότητα αγώνα μέσα στο πανεπιστήμιο και έναν χώρο πολιτικής ζύμωσης για τους φοιτητές/τριες που μοιραζόμαστε κοινές αξίες και κοινούς προβληματισμούς. Επιλέγουμε να οργανωθούμε μέσα στην σχολή αντι-ιεραρχικά, αντι-θεσμικά και αυτοοργανωμένα, προτάσσοντας την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη και απορρίπτοντας κάθε είδους εθνικούς, ρατσιστικούς και σεξιστικούς διαχωρισμούς. Η συνέλευση μας λειτουργεί οριζόντια, ενάντια σε λογικές εξουσίας, ανάθεσης και κομματικές γραμμές. Οι αποφάσεις λαμβάνονται έπειτα από συνδιαμόρφωση, είτε με ομοφωνία, είτε με σύνθεση και συναίνεση.
Θεωρούμε τους φοιτητικούς αγώνες μέρος των ευρύτερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων και προτάσσουμε την σύνδεση τους με τον συνολικότερο αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο στην κατεύθυνση της επαναστατικής προοπτικής. Προτάσσουμε την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου και κάθε εξουσιαστικής κοινωνικής σχέσης, μέσω της κοινωνικής επανάστασης και της οικοδόμησης μιας αταξικής και ακρατικής κοινωνίας, γενικής αυτοδιεύθυνσης. Καμία εξουσία και καμία άρχουσα τάξη δεν παρέδωσε ποτέ τα προνόμια και τα αξιώματα της ειρηνικά και εθελούσια, γι’ αυτό και οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, όποτε επιτεύχθηκαν στην ιστορία ήταν προϊόν συγκρούσεων, εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Σε αυτό τον δρόμο θα πορευτούμε κι εμείς με τις μικρές μας δυνάμεις, με σκοπό να τις πολλαπλασιάσουμε, να τις εμπλουτίσουμε, να γίνουμε αρωγοί της επαναστατικής υπόθεσης, διαχέοντας στον χώρο σπουδών μας τις αναρχικές ιδέες.
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι φιλοσοφικής
