13 χρόνια μετά, τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 συνεχίζουν να ασκούν επιρροή και να εμπνέουν με εκείνη την ακαταμάχητη, ορμητική και αδιάλλακτη εξερτικότητα που ξεδιπλώθηκε στους δρόμους, κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο. Συνεχίζουν να μας υπενθυμίζουν τον ρόλο του κράτου-δολοφόνου και των κατασταλτικών οργάνων του, αλλά και όλα όσα εκτυλίχθηκαν μετά την κρατική δολοφονία από αστυνομικά πυρά, του 15χρονου αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο Αλέξης ήταν ένα παιδί που είχε όλη την ζωή μπροστά του, ένα παιδί που αμφισβητούσε το επιβαλλόμενο σύστημα της εξουσίας και της υποδούλωσης, που διακατέχονταν από την όμορφη εξεγερσιακότητα της νιότης και από όνειρα για ένα καλύτερο κόσμο. Η τόσο άδικη και απροκάλυπτη δολοφονία του αποτέλεσε το οριακό σημείο μηδέν για να πυροδοτηθεί μια μεγάλη εξεγερσιακή δυναμική και μια ολόκληρη γενιά να αμφισβητήσει στην πράξη την κρατική κυριαρχία.
Τις ημέρες του Δεκέμβρη του 2008, η εξέγερση φούντωσε σε κάθε γωνιά της χώρας. Οι καταλήψεις σε σχολεία, πανεπιστήμια και δημαρχεία, οι καθημερινές μαζικές διαδηλώσεις και οι μαχητικές οδομαχίες στο κέντρο των πόλεων, οι πορείες στις γειτονιές, τα φλογισμένα οδοφράγματα και οι επιθέσεις σε Α.Τ συνέθεσαν το σκηνικό μιας μεγαλειώδους εξέγερσης, πρωτοφανούς έκτασης και έντασης για τα δεδομένα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά η οποία κατακλύστηκε από οργή για τους κρατικούς δολοφόνους και ξεχύθηκε στους δρόμους και τα οδοφράγματα. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, αποτέλεσαν για εκείνη την γενιά εφαλτήριο πολιτικοποίησης, πηγή προβληματισμών, γέννα ριζοσπαστικών και ελευθεριακών αντιλήψεων. Ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας πλησίασε ή και υιοθέτησε τις επαναστατικές αντικρατικές-αντικαπιταλιστικές ιδέες, ήρθε κοντά στον αναρχισμό, διαμόρφωσε κοινωνική και ταξική συνείδηση.
Παρά τον αυθόρμητο και απρόβλεπτο χαρακτήρα της, η εξέγερση του 2008 δεν εκδηλώθηκε τυχαία σε εκείνη την ιστορική συγκυρία. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είχε ήδη πυροδοτηθεί και πλησίαζε στην Ελλάδα, το κρατικό χρέος όλο και διογκωνόταν, τα ποσοστά της ανεργίας αυξάνονταν, πολιτικά σκάνδαλα έρχονταν στην επιφάνεια, το κοινοβουλευτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό απονομιμοποιούνταν σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας και η λαϊκή οργή οργή σιγόβραζε. Η περίοδος της επίπλαστης ευμάρειας με δανεικό χρήμα και της ταξικής ειρήνης που χτίστηκε πάνω στα κοινωνικά συμβόλαια της “μεταπολίτευσης” δέχονταν σοβαρούς τριγμούς. Ο κοινωνικός αναβρασμός είχε αρχίσει ήδη να οξύνεται, με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-7 να προϋπαντίζουν τα όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν τον Δεκέμβρη του 2008.
Ταυτόχρονα, η κρατική καταστολή οξυνόταν, όπως γίνεται και σήμερα, προλειαίνοντας το έδαφος για την επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης εις βάρος της εργατικής τάξης και των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων, με μια σειρά από μέτρα λιτότητας, αντιλαϊκών και αντεργατικών νομοσχεδίων που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια. Η δολοφονία του Αλέξη δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, ούτε ήταν η κακιά στιγμή που όπλισε το χέρι του Κορκονέα. Ήταν η μοιραία συνέπεια της κρατικής αυταρχικότητας που προεικόνιζε μια εποχή που έφευγε και μια εποχή που ερχόταν. Η σφαίρα του μπάτσου δολοφόνου αποτέλεσε την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και την αφορμή για να βγουν στον δρόμο χιλιάδες θάβοντας την κοινωνική ειρήνη κάτω από τόνους μαρμάρων, στο σημείο μηδέν που η κρίση έμπαινε στην χώρα και θα σάρωνε τα πάντα.
13 χρόνια μετά, μπορούμε να εντοπίσουμε πολλές ομοιότητες εκείνης της περιόδου με την σημερινή. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και τα συστημικά αδιέξοδα που αυτή επιφέρει συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν το ιστορικό πλαίσιο της εποχής μας, και διαρκώς αποκαλύπτουν το βάθος και την δομικότητα μιας κρίσης που αφενός είναι αξεπέραστη και αφετέρου αναδεικνύει το πραγματικό πρόσωπο του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Οι αντικοινωνικές και αντεργατικές πολιτικές διευρύνονται μέσα από νέα νομοσχέδια-λαιμητόμους και ως απότοκο διευρύνουν και τα ταξικά χάσματα, οι κρατικές δολοφονίες και τα εργατικά ατυχήματα πολλαπλασιάζονται, η φτωχοποίηση και η ανεργία βαθαίνουν ενώ νέες επιθέσεις βρίσκονται στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου για να αντιμετωπιστεί η νέα ύφεση που πυροδότησε η πανδημία και το νέο επεισόδιο της κρίσης που ανεξάρτητα από αυτήν ήταν προ των πυλών.
Η καθίζηση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και ο αφοπλισμός των μαχητικών αγώνων -με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις – που ακολούθησαν την άνοδο της σοσιαλδημοκρατίας, δημιούργησαν ένα έδαφος ευνοϊκό για το κράτος και το κεφάλαιο για να προετοιμάσουν και να δώσουν και τα τελευταία χτυπήματα. Όμως είναι στο χέρι μας να αντιστρέψουμε αυτή την κατάσταση, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Για να βάλουμε ένα αντιστασιακό φρένο στην ταξική λεηλασία και την κοινωνική υποδούλωση. Για να τσακίσουμε την κρατική τρομοκρατία και να κάνουμε ξανά τους δρόμους δικούς μας.
Σε αυτή την κατεύθυνση, υπεράσπιση της μνήμης των εξεγέρσεων του παρελθόντος, σημαίνει να ξαναπιάσουμε το νήμα της μάχης και του αδιάλλακτου αγώνα. Η 6η Δεκέμβρη ήταν και είναι μια μέρα αγώνα, μνήμης και οργής και έτσι θα πρέπει να παραμείνει. Έναν χρόνο μετά την απαγόρευση των διαδηλώσεων και την βεβήλωση του μνημείου απ’ τους στρατοπεδευμένους έμμισθους ρουφιάνους του κράτους δεν έχουμε άλλη επιλογή απ’ το να οργανωθούμε και να υπερασπιστούμε τις διαδηλώσεις, τα Εξάρχεια και το μνημείο του Αλέξανδρου που κάθε χρόνο γίνεται στόχος των έμμισθων δολοφόνων της αστυνομίας.
Εμείς δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ τους άδικα δολοφονημένους από την κρατική βία. Δεν θα αφήσουμε την μνήμη του Αλέξανδρου να χαθεί, ούτε καμία κρατική δολοφονία να περάσει στην λήθη. Γνωρίζουμε πως δεν πρόκειται ούτε για “μεμονωμένα περιστατικά”, ούτε για την “κακιά στιγμή”, πρόκειται για μια πραγματικότητα που επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται, μέσα σε ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που εκμεταλλεύεται και υποτιμά την ανθρώπινη ύπαρξη, που στερεί τόσο άδικα και αδικαιολόγητα την ζωή σε νέα παιδιά μέσω των έμμισθων φρουρών του, όπως έγινε και στο πρόσφατο παράδειγμα της δολοφονίας του 16χρονου Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα από πυρά αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ. Δεν πρόκειται, επίσης, να ξεχάσουμε ποτέ τους συντρόφους μας που έπεσαν μέσα από τις γραμμές του αναρχικού αγώνα, μέσα από άνισες μάχες με τα ένστολα καθάρματα του κράτους: τον Λάμπρο Φούντα, τον Χρ. Τσουτσουβή, το Μαρίνο και όλους και όλες εκείνους/ες που σκοτώθηκαν υπερασπιζόμενοι/ες τα επαναστατικά και ελευθεριακά ιδανικά. Η μνήμη όλων εκείνων παραμένει ζωντανή μέσα από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, μέσα από τις εξεγέρσεις, μέσα από τον αγώνα για την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, για έναν κόσμο ελευθερίας και ισότητας, όπου κρατικοί δολοφόνοι και εκμεταλλευτές του ανθρώπινου μόχθου και πόνου δεν θα έχουν καμία θέση.
Ως αναρχικό στέκι φιλοσοφικής καλούμε σε συζήτηση για την οργάνωση της αναρχικής φοιτητικής παρουσίας συντρόφους και συντρόφισσες από σχολές της Αθήνας καθώς και αναρχικές πολιτικές συλλογικοποιήσεις, στέκια και σχήματα εντός των σχολών, την Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου στις 17:30 στον πολιτικό μας χώρο (αίθουσα 819, στον 8ο όροφο της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών).
