Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 αποτελεί ένα σημείο τομής στην εγχώρια ιστορία της ταξικής και κοινωνικής πάλης. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ορόσημα στην μακρά και αιματοβαμμένη ιστορία των αγώνων του λαού, της εργατικής τάξης και της νεολαίας, το οποίο μετά την επάνοδο της αστικής δημοκρατίας έχει διαστρεβλωθεί ως προς τα περιεχόμενα και τα νοήματα του και έχει αναχθεί σε αντικείμενο πολιτικής κεφαλαιοποίησης και αφομοίωσης από όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού συστήματος. Οι επίδοξοι καπηλευτές των λαϊκών αγωνιών για “ψωμί, παιδεία και ελευθερία”, που απλώνονται από την δεξιά έως και την αριστερά του πολιτικού φάσματος, συσκοτίζουν τα αντικρατικά και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά που έλαβε η εξέγερση, οδηγώντας παρά τις διαφοροποιήσεις τους σε επίπεδο διακηρύξεων, σε μια κοινή συνισταμένη: στην αστικοδημοκρατική οικειοποίηση του εξεγερσιακού λαϊκού κύματος του Νοέμβρη του ‘73 και στην παρουσίαση του ως μια ειρηνική διαμαρτυρία.
Είναι αυτή η πρόσληψη της ιστορίας που επιχειρείται συστημικά να επιβληθεί, οδηγώντας στην μετατροπή μιας αυθεντικής ταξικής και κοινωνικής εξέγερσης σε εθνική γιορτή του αστικού κράτους. Είναι αυτή η πρόσληψη της ιστορίας που προσπαθεί να θάψει στην ιστορική λήθη όλα εκείνα που φοβίζουν τους κάθε λογής διαχειριστές της εξουσίας, αστικοδημοκράτες ή “δικτατορικούς”: την ανεξέλεγκτη λαϊκή οργή, την ακηδεμόνευτη ταξική πάλη, την μαχητική αντίσταση και την βίαιη σύγκρουση απέναντι στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, τον αγώνα για ελευθερία που σπάει τα δεσμά της πολιτικής τους κυριαρχίας και ψάχνει την δικαίωση του σε μια κοινωνία που δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το ‘73 αποτέλεσαν το αποκορύφωμα του λαϊκού αγώνα και της αντίστασης ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου, που αναπτυσσόταν σταδιακά λαμβάνοντας διάφορες μορφές κατά την επταετία της χούντας των συνταχματαρχών. Καθ’ όλη την διάρκεια του 1973 επικρατεί αγωνιστικός αναβρασμός με τους φοιτητικούς και εργατικούς αγώνες να βγαίνουν δυναμικά και μαζικά στο προσκήνιο μέσα από μεγάλες φοιτητικές και εργατικές διαδηλώσεις, του αγωνιστικού κλίματος και των κινητοποιήσεων εντός των πανεπιστημίων (πχ. Κατάληψη της νομικής τον Φερβρουάριο ‘73), των εργατικών κινητοποιήσεων και απεργιών που λαμβάνουν χώρα. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, στις 14 Νοεμβρίου ‘73 δόθηκε το έναυσμα για την έναρξη της κατάληψη του Πολυτεχνείου, όταν μετά από την ένταση και τους διαπληκτισμούς που πραγματοποιήθηκαν στο Πολυτεχνείο μεταξύ αστυνομικών και φοιτητών, ξεκίνησε από την Νομική σχολή αντανακλαστική διαδήλωση χιλιάδων φοιτητών με κατεύθυνση το Πολυτεχνείο. Η πορεία χτυπήθηκε στην διαδρομή από τις αστυνομικές δυνάμεις, ακολούθησαν επεισόδια και κυνηγητά στους γύρω δρόμους και κάποιοι εκ των διαδηλωτών κατάφεραν να φτάσουν εντός του Πολυτεχνείου και να ενωθούν με τους εκεί συγκεντρωμένους.
Αυτή η κίνηση των λιγοστών αγωνιστών φοιτήτων/τριών η οποία αποτέλεσε την απαρχή για την κατάληψη του Πολυτεχνείου, οδήγησε στα εξεγερσιακά γεγονότα των επομένων ημερών. Αντιμετωπίστηκε με τόνους λάσπης και σκουπιδένιας προβοκατορολογίας από τις φοιτητικές παρατάξεις τόσο του σταλινικού ΚΚΕ, όσο και του τότε ΚΚΕ εσωτερικού (αντι-ΕΦΕΕ και Ρήγα Φεραίο αντίστοιχα), οι οποίες είχαν ταχθεί κατά της απόφασης για κατάληψη. Χαρακτηριστική είναι η γνωστή αναφορά της ΚΝΕ στο 8ο φύλλο του εντύπου της “Πανσπουδαστική” (Γενάρης-Φλεβάρης 1974) στην οποία κατήγγειλε “την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου, την Τετάρτη 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη – Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικανικής CIA…”. Σε αντίστοιχο μήκος κύματος, βρισκόταν η δήλωση του τότε γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Εσωτερικού σύμφωνα με την οποία: “Σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να εμποδίσουν την επάνοδο στη δημοκρατική ομαλότητα και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατιωτικών μέτρων”.
Καμία εντύπωση δεν μας προκαλούν τα ψέμματα και η λάσπη που διέδιδαν αυτά τα κομματικά μορφώματα. Πίσω από την στάση των στελεχών της αριστεράς, από το ΠΑΚ (πρόδρομος του ΠΑΣΟΚ) έως και το σταλινικό ΚΚΕ, σύμφωνα με το οποίο “οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες για να γίνει κατάληψη”, πίσω από τις προβοκατορολογίες τους για τους αγωνιστές που έθεταν το ζήτημα της κοινωνικής ανατροπής, πίσω από τις προσπάθειες τους να εγκαταλειφθεί ο χώρος του Πολυτεχνείου και να σπάσει η κατάληψη, βρισκόταν η προσδοκία τους για μια ομαλή μετάβαση στην αστική δημοκρατία. Αυτή η προσδοκία είχε καλλιεργηθεί κάτω από τις πιέσεις που δεχόταν κατ’ αυτή την περίοδο η χούντα των Συνταγματαρχών που είχαν οδηγήσει σε διεργασίες “φιλελευθεροποίησης” του καθεστώτος με αναπόσπαστο κομμάτι την αριστερά που αναζητούσε τρόπους συνέργειας στο μοίρασμα της πίτας. Η εξέγερση ήρθε για να συντρίψει τις φιλοδοξίες όλων αυτών, ήρθε για να τσακίσει την προσπάθεια μετάβασης μέσα από ενδοαστικές ζυμώσεις, κάνοντας το εργατικό και φοιτητικό κίνημα πρωταγωνιστικό παράγοντα των εξελίξεων και δημιουργώντας ευνοϊκότερους ταξικούς συσχετισμούς που αποκρυσταλλώθηκαν και κατά τα επόμενα χρόνια, σε “συνθήκες δημοκρατίας”, αναγκάζοντας το κράτος και την αστική τάξη σε ένα σύνολο υποχωρήσεων (βλ. εργοστασιακό κίνημα, πανεπιστημιακό άσυλο, μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο κ.α.)
Οι αγωνιστές/στριες της περιόδου της δικτατορίας πρόταξαν το σώμα τους απέναντι στην στρατοκρατική βαρβαρότητα του καθεστώτος της 21ης Απριλίου ελπίζοντας σε μέρες καλύτερες, που ο λαϊκός και εργατικός μόχθος θα βρει την δικαίωση του, θα απαλλαγεί από όλα τα δεινά. Κι όμως, παρά το σθένος που επέδειξαν όλοι αυτοί οι ανώνυμοι αγωνιστές και αγωνίστριες, έμειναν αδικαίωτοι. Γιατί ο εχθρός, στην πραγματικότητα δεν νικήθηκε παρά μόνο άλλαξε η μορφή της βαρβαρότητας. Από την στρατιωτική δικτατορία στην αστική δημοκρατία μόνο οι συνταγές, τα πρόσωπα, οι μορφές διαχείρισης του καπιταλισμού και του κράτους άλλαξαν. Όλα τα υπόλοιπα στέκουν αμετάβλητα. Ο πλούτος και η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής παρέμειναν στα χέρια της αστικής τάξης και αναπαράγουν την εκμετάλλευση, τις ανισότητες, την κοινωνική αδικία. Το κράτος και η εξουσία παρέμειναν οι κυρίαρχοι μηχανισμοί περιφρούρησης και επιβολής της ταξικής και πολιτικής καταπίεσης του λαού και των εργαζομένων. Και σήμερα, σε καιρούς παγκόσμιας συστημικής κρίσης δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο βυθίζοντας στην φτώχεια, την εξαθλίωση, την απελπισία και τον θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους ανα τον κόσμο.
49 χρόνια μετά την εξέγερση του πολυτεχνείου είναι καιρός οι νέες εξεγέρσεις να κεντράρουν βαθύτερα: στον ίδιο τον πυρήνα των εκμεταλλευτικών-καταπιεστικών κοινωνικών σχέσεων. Με ένα κίνημα επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους στην εμπροσθοφυλακή της μάχης για μια νέα αταξική και ακρατική κοινωνική οργάνωση. Για να τιμηθούν όλοι οι νεκροί του κοινωνικού και ταξικού πολέμου σε κάθε στιγμή της ιστορίας που πότισαν με αίμα το δέντρο της ελευθερίας και να βρουν δικαίωση οι μικροί και μεγάλοι αγώνες του χθες και του σήμερα. Για να ανοίξει ο ιστορικός δρόμος της επαναστατικής προοπτικής που τόσο πολύ ανάγκη έχει η ανθρωπότητα σήμερα. Για να ζήσουμε σε μια κοινωνία ελευθερία, ισότητας και αλληλεγγύης χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Σε μια κοινωνία ίσων ανθρώπων χωρίς διαχωρισμούς με βάση το φύλο, την φυλή, την σεξουαλικότητα, που η αλληλοβοήθεια και η συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων θα αποτελούν τους βασικότερους μοχλούς της κοινωνικής προόδου. Για να ζήσουμε όπως μας αξίζει.
Ούτε Φασισμός Ούτε Δημοκρατία
Κάτω ο κρατισμός Ζήτω η Αναρχία
Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής
