Από την 5η Ιουλίου ο κρατούμενος Θανάσης Πικάσης ξεκίνησε απεργία πείνας με αίτημα να μην πραγματοποιηθεί η ειλημμένη απόφαση μεταγωγής του από τις φυλακές Κορυδαλλού σε κέντρο κράτησης εκτός Αττικής, προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του στο ΙΕΚ των φυλακών Κορυδαλλού, καθώς και στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του ΠΑΔΑ. Επιπλέον, ένας ακόμη λόγος παραμονής του στις φυλακές Κορυδαλλού είναι για να μπορεί να δέχεται επισκεπτήρια από το οικογενειακό του περιβάλλον, τα οποία δυσχεραίνει η αιχμαλωσία εκτός Αττικής εξαιτίας προβλημάτων υγείας. Στις 10 Ιουλίου, ενώ βρισκόταν σε απεργία πείνας, έμμισθοι φρουροί του κράτους εισέβαλλαν αιφνιδιαστικά και τραμπούκικα στο κελί του και τον μετήγαγαν εκδικητικά στις φυλακές του Αγίου Στεφάνου στην Πάτρα.
Έως και σήμερα ο απεργός πείνας Θ.Πικάσης παραμένει έγκλειστος στις φυλακές του Αγίου Στεφάνου, με αποτέλεσμα να χάσει την δυνατότητα συμμετοχής στην εξεταστική και να βρίσκεται αποκομμένος από τους οικείους του. Μετά από ένα και πλέον μήνα απεργίας πείνας και με την κατάσταση της υγείας του πλέον να χειροτερεύει ως λογικό επακόλουθο, το κράτος και η κυβέρνηση εξακολουθούν ανένδοτα να τον καταδικάζουν στην απομόνωση και την φυσική εξόντωση.
Όπως ορθά υπογραμμίζουν οι ανακοινώσεις των επιμέρους συνιστωσών του κινήματος αλληλεγγύης, η αρπαγή του Θ.Πικάση και η απομάκρυνση του από το Κ.Κ Κορυδαλλού είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας σειράς εκδικητικών μεταγωγών που έχουν λάβει χώρα στο πλαίσιο της στρατηγικής της διεύθυνσης των φυλακών για την διάσπαση του σώματος των κρατουμένων, την τιμωριτική διαχείριση των αγωνιζόμενων τμημάτων του και την ενίσχυση της ιεραρχίας των φυλακών, δηλαδή το προμοτάρισμα των «κεφαλιών» και των συμφερόντων που συντηρούν την κοινωνία των φυλακών ως μια ανθρώπινη ζούγκλα εύκολα χειραγωγίσιμη από τους “σωφρονιστικούς” βασανιστές. Την ίδια στιγμή που ο Θ.Πικάσης βρίσκεται σε απεργία πείνας, σε άλλες φυλακές, ποινικοί κρατούμενοι αιτούνται τον διαχωρισμό τους από τους πολιτικούς ώστε να κερδίσουν «πόντους» από την εκάστοτε υπηρεσία και προβαίνουν μέχρι και σε επιθέσεις υπό την προστασία αρχιφυλάκων, όπως στην περίπτωση του αναρχικού Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη.
Είναι γεγονός ότι οι άθλιες συνθήκες κράτησης και η όξυνση του αυταρχισμού εντός των φυλακών συμβαδίζει με την υποχώρηση των αγώνων και των διεκδικήσεων και την ολοένα μεγαλύτερη αύξηση του κανιβαλιστικού ανταγωνισμού μέσα στο σώμα των κρατουμένων. Ο μικρόκοσμος των φυλακών ως αντανάκλαση της κοινωνίας υπακούει στους ίδιους κοινωνικούς νόμους που διαμορφώνουν τους συσχετισμούς δύναμης συνολικότερα. Η συλλογικότητα πάντα αυξάνει τις νίκες και συρρικνώνει την ισχύ της εξουσίας ισχυροποιώντας την θέση των εξουσιαζόμενων, ενώ ο ατομισμός νομοτελειακά καλλιεργεί τον ανταγωνισμό μεταξύ των ατόμων και νομιμοποιεί την δύναμη των εξουσιαστών επάνω σε μια ευάλωτη και κατακερματισμένη μάζα αδύναμη να αντισταθεί. Κατά την δεύτερη εκδοχή, όσοι αγωνίζονται εντός των φυλακών τιμωρούνται από την υπηρεσία και ταυτόχρονα στοχοποιούνται από τα «κεφάλια» και τους ρουφιάνους της, ακριβώς γιατί μια κοινωνία (εν προκειμένω η κοινωνία των φυλακών) όσο περισσότερο αδύναμη είναι, τόσο περισσότερο επιβιώνουν μέσα σ’ αυτήν οι λακέδες των ισχυρών που την επιτηρούν.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, οι μάχες οπισθοφυλακής αποτελούν απαραίτητο συστατικό ανασύνταξης του αγωνιστικού φρονήματος ώστε από τον αγώνα για την διαφύλαξη των κεκτημένων να υπάρξει το άλμα για μια σύνολη αντεπίθεση αγώνων, διεκδικήσεων και αναδιάταξης των δυνάμεων. Ένα από αυτά τα κεκτημένα είναι η φοίτηση των κρατουμένων για την οποία αγωνίζεται ο Θ.Πικάσης καθιστώντας τον αγώνα αυτόν συλλογικό. Το δικαίωμα στις σπουδές αποτέλεσε αιχμή του δόρατος για τα κινήματα αλληλεγγύης, τα οποία κατά την προηγούμενη δεκαετία συνέβαλλαν σε μεγάλες νίκες απεργών πείνας για την ικανοποίηση αυτού του αιτήματος. Και αυτό οφείλουν ξανά να κάνουν γιατί μέσα στον καπιταλισμό και το κράτος τίποτα δεν χαρίζεται και καμία νίκη δεν είναι μόνιμη.
Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Θανάση Πικάση
Άμεση δικαίωση των αιτημάτων του
ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΤΕΚΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ
