Την Δευτέρα 7/10, ασανσέρ στις Γ’ φοιτητικές εστίες του ΑΠΘ πέφτει στο κενό. Μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι από τύχη και μόνο δεν βρισκόταν εκείνη την στιγμή κάποιος άνθρωπος εντός του συγκεκριμένου ασανσέρ. Στην αντίθετη περίπτωση θα μπορούσε τώρα να είχαμε θύματα και τραυματίες εντός πανεπιστημιακού χώρου με ευθύνη του κράτους και ειδικότερα των πρυτανικών αρχών και του ιδρύματος που είναι υπεύθυνο για την διαχείριση των εστιών (ΙΝΕΔΙΒΙΜ). Η πτώση του ασανσέρ το οποίο για δύο συνεχόμενα έτη δεν είχε πάρει την πιστοποίηση για ασφαλή λειτουργία από την εταιρεία που διενεργούσε τους ελέγχους και παρ΄όλα αυτά αφέθηκε σε λειτουργία, εντάσσεται μέσα στην γενικότερη συνειδητή κρατική υποβάθμιση των εστιών σε πανελλαδικό επίπεδο και τις συνεπαγόμενες αντιξοότητες και επικίνδυνες συνθήκες διαβίωσης τις οποίες αντιμετωπίζουν οι φοιτητές/τριες που διαμένουν σ΄αυτές.
Το τεράστιο ζήτημα γύρω από τις συνθήκες ασφαλείας και διαβίωσης στις φοιτητικές εστίες είναι διαχρονικό και τα προβλήματα που συναντώνται έχουν συγκεκριμένους υπευθύνους: το υπουργείο παιδείας, το ΙΝΕΔΙΒΙΜ, τις πανεπιστημιακές αρχές και τις διάφορες εργολαβικές εταιρείες που αναλαμβάνουν έναντι αδρών αμοιβών υπηρεσίες εντός των εστιών (και γενικότερα των πανεπιστημίων). Το μοντέλο «διαχείρισης» των εστιών βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το γενικότερο χρόνιο μοντέλο «διαχείρισης» προς όλες τις δομές της δημόσιας εκπαίδευσης: κρατική υποχρηματοδότηση, μεγάλες ελλείψεις στις «δωρεάν» παροχές, συνειδητή υποβάθμιση και παράλληλα προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και της εισχώρησης επιχειρηματικών συμφερόντων με εργολαβίες. Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι διαλυμένες κτηριακές εγκαταστάσεις στις ήδη λιγοστές φοιτητικές εστίες που υπάρχουν, προβλήματα με τον ηλεκτρισμό, το ίντερνετ, τις συνθήκες καθαριότητας και γενικότερα αναξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης εντός τους. Είναι προφανές πως τα λειτουργικά κόστη των εστιών αξιολογούνται ως πιο σημαντικά από τους κρατικούς φορείς σε σχέση με τις συνθήκες διαβίωσης και ακόμη, όπως βλέπουμε, και την ζωή και την σωματική ακεραιότητα των φοιτητών που διαμένουν σ΄αυτές.
Αυτά τα ζητήματα έχουν τεθεί επανειλημμένα μέσα στα χρόνια από τους εστιακούς φοιτητές/τριές και συγκεκριμένα στην εν λόγω περίπτωση και από τους φοιτητές που διαμένουν στις εστίες της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι είχαν προειδοποιήσει για την επικινδυνότητα και τα προβλήματα των ασανσέρ πριν την πτώση, λαμβάνοντας ως απάντηση τον χλευασμό και την αδιαφορία των αρμοδίων. Μετά την πτώση του ασανσέρ οργανώθηκαν κινητοποιήσεις για τα ζητήματα ασφάλειας που ανακύπτουν και τα προβλήματα διαβίωσης τους ενώπιον των αρμοδίων, θέτοντας προ των ευθυνών τους για να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να μην έχουμε ανάλογα περιστατικά στο μέλλον. Στις κινητοποιήσεις αυτές όμως για ένα ζήτημα πραγματικά ζωτικής σημασίας εκτός από την αδιαφορία, οι φοιτητές/τριες αντιμετώπισαν και την καταστολή! Συγκεκριμένα, την προηγούμενη Πέμπτη κατά την κινητοποίηση του Συλλόγου όπου τέθηκε στον πρύτανη το αυτονόητο αίτημα της αντικατάστασης των ασανσέρ, ο πρύτανης Φείδας όχι μόνο δεν δεσμεύτηκε για τις απαραίτητες εργασίες στα ασανσέρ αλλά κάλεσε και τους μπάτσους για την καταστολή της κινητοποίησης των φοιτητών. Ως αποτέλεσμα ΜΑΤ και ΟΠΚΕ μπούκαραν εντός του πανεπιστημιακού χώρου όπου γινόταν η διαμαρτυρία (παλιά φιλοσοφική ΑΠΘ) και έβαλαν κατά των φοιτητών συλλαμβάνοντας 5 άτομα στα οποία στην συνέχεια αποδόθηκαν οι κατηγορίες παράνομης κατακράτησης, παράνομης βίας, διατάραξης κοινής ειρήνης και απείθειας.
Είναι πραγματικά εξοργιστικό το πώς αυτοί που μιλούν για την βία των «μειοψηφιών» μέσα στα πανεπιστήμια αναδεικνύοντας ως τα κύρια προβλήματα των πανεπιστημίων τους βαμμένους τοίχους από συνθήματα και οποιαδήποτε αγωνιστική κινητοποίηση βάλει εναντίον του κρατικού πανεπιστημίου των ταξικών φραγμών και των επιχειρηματικών συμφερόντων, είναι οι βασικοί υπεύθυνοι και υπερασπιστές τέτοιων πραγματικά επικίνδυνων για την ζωή των φοιτητών καταστάσεων, όπως το ασανσέρ που έπεσε. Είναι, επίσης, πραγματικά εξοργιστικό, το πώς φοιτητές οι οποίοι κινητοποιούνται για την διασφάλιση της σωματικής τους ακεραιότητας στον πανεπιστημιακό χώρο, λαμβάνουν ως απάντηση την νόμιμη βία του κράτους με ενορχηστρωτή τον ίδιο τον πρύτανη και εκτελεστικά όργανα τους δολοφόνους της ΕΛ.ΑΣ.
Οι απροκάλυπτες, πλέον, εισβολές κάθε είδους μπάτσων μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους, με τελευταία παραδείγματα αυτό της Θεσσαλονίκης και το Πολυτεχνείο κατά την «βραδιά του ερευνητή» [1] οφείλουν να βρουν την μαζική αντίσταση του φοιτητικού κόσμου. Περιστατικά σαν αυτό στις εστίες της Θεσσαλονίκης, που μόνο τυχαία δεν είναι αλλά οφείλονται στην κρατική διαχείριση με συγκεκριμένους υπευθύνους όπως εξηγήσαμε και παραπάνω, μας κάνουν να καταλάβουμε με τον ποιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο συλλογικός αγώνας ενάντια στις επιλογές κράτους και κεφαλαίου μέσα στα πανεπιστήμια είναι ζωτικής σημασίας, αφορά όλους τους ταξικά προσδιοριζόμενους φοιτητές (όπως είναι κατά κόρον οι εστιακοί) και είναι η μόνη λύση ενάντια στην κυνικότητα της ζωής που μας επιβάλλουν. Ακόμη περισσότερο, η κατασταλτική αντιμετώπιση με ξύλο και συλλήψεις, των διαμαρτυρόμενων φοιτητών για ένα τέτοιο ζήτημα καθώς και η προσπάθεια του κράτους να επιβάλλει δια των εντεταλμένων φρουρών του την κατάπνιξη κάθε αντίστασης κατά της κανονικότητας των ταξικών φραγμών, των επιχειρηματικών συμφερόντων, της πλήρους και επικίνδυνης υποβάθμισης σχολών και εστιών, μας δείχνει ότι η αντίσταση πρέπει να γίνει υπόθεση όλων μας. Για να μην επιτρέψουμε πως η μόνη ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα στο πανεπιστήμιο θα είναι η διακίνηση των ιδεών της κρατικής/αστικής προπαγάνδας και των καπιταλιστικών συμφερόντων που βάλλουν εναντίον των ζωών εκατομμυρίων φοιτητών/τριών και εργαζομένων.
Το πανεπιστημιακό άσυλο, που καταπατάται πλέον συνεχώς στην πράξη με αποτέλεσμα ανοιγμένα κεφάλια φοιτητών, συλλήψεις, και εντεταλμένα κωλόπαιδα να χτυπούν αγωνιζόμενους φοιτητές και να περηφανεύονται ότι «έτσι γαμάμε τα πουτανάκια», είναι μια κοινωνική κατάκτηση που προέκυψε μέσα από αγώνες και αντιστάσεις. Αυτούς τους αγώνες πρέπει και πάλι να φουντώσει η αγωνιζόμενη νεολαία, κόντρα στην πλήρη προσπάθεια αναθεωρητισμού που προσπαθεί να επιβάλλει το κράτος μέσα στα πανεπιστήμια, κόντρα σε κάθε ρεφορμιστική αυταπάτη και κάθε κομματική καπηλεία. Διαφορετικά οι συνέπειες της κρατικής βαρβαρότητας θα πέσουν σε ελεύθερη πτώση πάνω στα κεφάλια μας.
ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΤΩΝ ΣΥΛΛΕΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ
ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
Αναρχικό στέκι Φιλοσοφικής
[1]
Για την αστυνομική εισβολή στον ιστορικό χώρο του πολυτεχνείου
