Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, 57 άνθρωποι της τάξης μας, εργαζόμενοι και φοιτητές, χάνουν άδικα την ζωή τους στις ράγες του σιδηροδρομικού δικτύου, μετά την σύγκρουση αμαξοστοιχιών στα Τέμπη. Πολλοί ακόμα τραυματίζονται ενώ μέχρι σήμερα ένας επιβάτης του σαπιοτραίνου της μνημονιακής εξυγίανσης παραμένει σε κώμα.
Δύο χρόνια μετά, στις 28 Φλεβάρη 2025, πραγματοποιείται η πιο ιστορική, η πιο μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση στην σύγχρονη ιστορία της χώρας. Η Ύβρις της πολιτικής εξουσίας προς τους συγγενείς των νεκρών γίνεται Νέμεσις: ολόκληρη η παραγωγή μπλοκάρει από εκατομμύρια απεργών, τα κέντρα των πόλεων βουλιάζουν. Στην Αθήνα ένας λαϊκός χείμαρρος σχηματίζει μια γραμμή οργής από την Πατησίων ως το Σύνταγμα και από το Σύνταγμα ως την Συγγρού και το Κουκάκι. Πολλές χιλιάδες διαδηλωτών μάχονται στην πρώτη γραμμή των οδοφραγμάτων σε πολύωρες μαζικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, ανασυντάσσονται και επιστρέφουν στο Σύνταγμα ξανά και ξανά.
Δεκάδες τραυματίζονται, πολλές δεκάδες συλλαμβάνονται, εκατοντάδες προσάγονται από τους ένστολους προστάτες του κράτους και των αφεντικών. Η καταστολή δεν τρομάζει κανέναν. Μια υψωμένη γροθιά, μια βροχή από πέτρες, μια δυνατή κραυγή, ένα βλέμμα δακρυσμένο για τους νεκρούς μας και τους ανθρώπους τους, είναι το αποτύπωμα της μέρας.
Οι υπαίτιοι για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών δεν ήταν ένας «σταθμάρχης» και μια αλληλουχία «εγκληματικών αμελειών» όπως αρχικά διακήρυξε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ψάχνοντας να αποδώσει την ευθύνη σε αποδιοπομπαίους τράγους. Η συγκέντρωση της 28ης Φλεβάρη αποτέλειωσε αυτά τα αφηγήματα, έκλεισε για πάντα την συζήτηση αυτή, βούλωσε οριστικά τα κυβερνητικά χείλη. Ήρθε η ώρα, η οργή μας να κλείσει και τα υπόλοιπα!
Υπεύθυνες για το έγκλημα των Τεμπών είναι όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις έως και σήμερα που οδήγησαν με τις πολιτικές της στάθμισης του μικρότερου δυνατού κόστους για τα κρατικά ταμεία έναντι της ανθρώπινης ζωής και ασφάλειας στην εγκληματική διάλυση των δομών του σιδηροδρομικού δικτύου και εν τέλει στο ξεπούλημα του, ιδιωτικοποιώντας τις σιδηροδρομικές μεταφορές ευθυγραμμιζόμενοι με τις επιταγές της Ε.Ε. και των θεσμών της διεθνούς επιτροπείας.
Υπεύθυνες είναι όλες οι κυβερνήσεις και οι αρμόδιοι υπουργοί που δεν εφάρμοσαν την σύμβαση 717 η οποία σύμφωνα ακόμα και από τα πορίσματα των δικών τους οργανισμών αν είχε εφαρμοστεί, δεν θα συνέβαινε ποτέ το έγκλημα των Τεμπών.
Υπεύθυνη είναι η εταιρεία κολοσσός της Hellenic Train που αφότου αγόρασε για ψίχουλα τις σιδηροδρομικές μεταφορές, αυγάτιζε ανενόχλητη τα κέρδη της, μη δίνοντας μία για την ασφάλεια των επιβατών της.
Υπεύθυνοι είναι αυτοί που μπάζωσαν τον τόπο του εγκλήματος και πέταξαν τα σώματα των ανθρώπων μας για να εξαφανιστούν τα στοιχεία που καταδεικνύουν ότι ορισμένοι από αυτούς έχασαν της ζωή τους όχι εξαιτίας της σύγκρουσης, αλλά εξαιτίας της έκρηξης που ακολούθησε λόγω εύφλεκτων υλικών που μετέφερε παράνομα η εμπορική αμαξοστοιχία και πιθανόν δεν θα μάθουμε ποτέ για ποιου μεγαλοκαρχαρία λαθρέμπορου τα συμφέροντα την έχασαν.
Ένα είναι σίγουρο. Το να περιμένουμε, οι ίδιοι οι υπαίτιοι να αποδώσουν δικαιοσύνη για το δικό τους έγκλημα οδηγεί σε μια τρανταχτή αντίφαση. Στην ίδια αντίφαση κέρδους – ανθρώπινης ζωής που είναι εγγενής στο ίδιο το dna του εκμεταλλευτικού συστήματος που κυριαρχεί και η οποία μπορεί να αναιρεθεί μόνο με την επαναστατική ανατροπή του και όχι αναμένοντας τα πορίσματα της σάπιας, ταξικής του «δικαιοσύνης». Σε αυτή την αντίφαση, οδηγούν και όσοι εκμεταλλευόμενοι το αίμα των Τεμπών, αξιώνουν εκλογικά μια εναλλαγή προσώπων στις καρέκλες της αστικής εξουσίας: προσώπων των οποίων οι πολιτικές, έβαλαν εξίσου την σφραγίδα τους στο έγκλημα των Τεμπών.
Η οργή για το έγκλημα των Τεμπών να γίνει οργή προς το σύνολο των υπευθύνων, προς το σύνολο του οικονομικού και πολιτικού συστήματος, να γίνει οργή ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Αν καταφέρουμε η δύναμη της οργής μας γίνει δύναμη ανατροπής, τότε οι ζωές μας θα αποκτήσουν αξία, σε μια άλλη κοινωνία που εμείς μπορούμε και πρέπει να οικοδομήσουμε. Αν αντίθετα η οργή μας γίνει καύσιμο εναλλαγής προσώπων στην διεύθυνση ενός συστήματος που θα μείνει στο απυρόβλητο, τότε οι ζωές μας θα συνεχίσουν καθημερινά να απαξιώνονται και να χάνονται είτε στις ράγες των τραίνων, είτε στα εργασιακά κάτεργα, είτε στις θάλασσες και τα σύνορα, είτε στους δρόμους και τα Α.Τ.
Μένουμε στους δρόμους. ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ
Οργάνωση και αγώνας σε κάθε σχολή, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά
Μόνη λύση η Κοινωνική Επανάσταση
ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΤΕΚΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ
