Στα πλαίσια της πολιτικής μας καμπάνιας εν’ όψει των διαδηλώσεων της 6ης Δεκέμβρη και της συμπλήρωσης 10 χρόνων από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, προχωρήσαμε σε ανάρτηση πανό στην φιλοσοφική σχολή. Παραθέτουμε και το σχετικό κείμενο-απεύθυνσης, που μοιράζετε χέρι με χέρι.
…………………………………………….
……………………………………………
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ
Συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την κοινωνική εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008. Τότε, η βία των ένστολων φρουρών του κράτους στάθηκε η αφορμή για να ξεσηκώσει μια ολόκληρη γενιά, να φουντώσει την εξέγερση σε κάθε γωνιά της χώρας. Οι καταλήψεις στα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δημαρχεία, οι καθημερινές διαδηλώσεις και οι οδομαχίες στα κέντρα των πόλεων, οι πορείες στις γειτονιές και οι επιθέσεις στα Α.Τ., δημιούργησαν ένα πρωτοφανές για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης εξεγερτικό γεγονός. Μεγάλο μέρος της νεολαίας του τότε, μέσα από την δυναμική της εξέγερσης πολιτικοποιήθηκε, ανέπτυξε ριζοσπαστική ταξική συνείδηση, πλησίασε αντικρατικές και αντικαπιταλιστικές ιδέες και από κοινού με το αναρχικό κίνημα και την αγωνιζόμενη κοινωνία, συνέθεσε εκείνα τα γεγονότα που χαράχτηκαν στην ιστορική μνήμη ως η “εξέγερση του Δεκέμβρη του 08”.
Η φετινή επέτειος της εξέγερσης έχει ένα ιδιαίτερο νόημα. Πέρα από το σημειολογικό μέρος των 10 χρόνων, θα διεξαχθεί σε μια συγκυρία όπου η ανακίνηση του “μακεδονικού ζητήματος” και η προώθηση του εθνικισμού από το κράτος, τους μηχανισμούς του και τα μμε (με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις εθνικιστικές καταλήψεις στα σχολεία, που από ένα μεγάλο μέρος των μαθητών/τριων έλαβαν την απάντηση που τους άξιζε), επιχειρεί την συσπείρωση του “εθνικού κορμού”, συγκαλύπτοντας τις οξυνόμενες ταξικές αντιθέσεις κάτω από τον μανδύα της “εθνικής ενότητας” (της ενότητας μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων, μεταξύ της εργαζόμενης/άνεργης κοινωνικής βάσης και των αφεντικών της, στο όνομα του “έθνους”). Τα γεγονότα των ημερών δεν μας εκπλήσσουν. Η προσπάθεια των κυρίαρχων σε περιόδους κρίσης να τροφοδοτήσουν τον εθνικισμό (έναν ούτως ή άλλως δομικό πυλώνα συγκρότησης του κράτους), αφορά όχι μόνο την επιβολή ταξικής ειρήνης και κοινωνικής συναίνεσης στο εσωτερικό της χώρας, αλλά ταυτόχρονα έχει το βλέμμα στραμμένο στους διακρατικούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς της εποχής. Πως άλλωστε θα “σκοτώνονταν οι λαοί για τ’αφέντη το φαί” αν δεν υπήρχε αυτό το ομογενοποιητικό εργαλείο του έθνους να παράγει συνοχή “προς τα μέσα” και να καλλιεργεί το μίσος και την εχθρότητα για ότι βρίσκεται “προς τα έξω”;
Απέναντι σε αυτή την επικίνδυνη συγκυρία, η λύση βρίσκεται στον αγώνα. Στην εποχή μας ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας όντας απογοητευμένο, φτάνει στο σημείο να θεωρεί κάθε προοπτική για την δημιουργία ενός άλλου κόσμου “ουτοπική”, με αποτέλεσμα να επαναπαύεται και να συντηρεί την κοινωνική απάθεια. Εμείς θεωρούμε “ουτοπικό” να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ευτυχήσουμε στον κόσμο όπου κυριαρχούν το κράτος και ο καπιταλισμός και “απραγματοποίητο” να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, με τα ψίχουλα που μας πετούν.
Η ιστορία γράφεται από εμάς: την συντριπτική πλειοψηφία των “από κάτω” της κοινωνίας, που δεν έχει πλούτο και αξιώματα. Η κρίση του καπιταλισμού φανερώνει ένα σύστημα τρωτό, ο πανικός του κράτους σε κάθε μεγάλο αγώνα αποκαλύπτει την ευθραυστότητα ενός θεσμού δυναστικού και τα ψεύδη των μμε την ανηθικότητα ενός σάπιου συστήματος που όσο δεν καταστρέφουμε, τόσο θα συνεχίσει να μας χειραγωγεί, να μας εξουσιάζει, να μας παραδίδει στην φτώχεια και στο μόνιμο και εξοντωτικό άγχος για το σήμερα και το αύριο της ζωής μας: λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο!
Οι εξεγέρσεις του χθες, φωτίζουν τους αγώνες του σήμερα. Να προεκτείνουμε τις εξεγέρσεις του αύριο προς μια επαναστατική διαδικασία, με στόχο την συνολική απελευθέρωση από κάθε ταξικό και πολιτική καταπίεση. Να περάσουμε από την αυθόρμητη εξέγερση στην οργάνωση της Κοινωνικής Επανάστασης. Εμπρός στα οδοφράγματα!
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι φιλοσοφικής
