Για τον τηλεμαϊντανό Μαρία Ευθυμίου δεν χρειάζονται ιδιαίτεροι πρόλογοι και συστάσεις.
Γελειοποιούμενη με πλείστα παρωνύμια και ευφάνταστους προσδιορισμούς από χιλιάδες φοιτητές/τριες, το εν λόγω καθεστωτικό παπαγαλάκι παρέμενε επί χρόνια στην αφάνεια. Το όνομα Ευθυμίου ήταν συνώνυμο των αυταρχικών συμπεριφορών και της φασιστοειδούς γραφικότητας εντός της φοιτητικής κοινότητας, συνυφασμένο με ένα ανθρωπόμορφο βδέλυγμα που περιέφερε την σάρκα του διεκδικώντας λεπτά δημοσιότητας. Άλλοτε με γελοία προπαγανδιστικά πλακάτ, ενίοτε με ακροδεξιάς κοπής μομφές προς τους αναρχικούς, πότε-πότε με μικρής αναγνωσιμότητας “συνεντεύξεις”.
Η όποια αναγνωρισιμότητα της, είτε συνδέονταν με τον αδερφό της, το γνωστό λαομίσητο κάθαρμα του πασοκ Πέτρο, είτε εκπορεύονταν από την ακαδημαϊκή της ιδιότητα. Ακόμη όμως και στους κύκλους των ακαδημαϊκών, η φήμη της ήταν περιορισμένη. Κανείς δεν την έπαιρνε στα σοβαρά, κανείς δεν την θεωρούσε “άξια”. Αν υπήρχε λοιπόν κάποια πτυχή της καριέρας της ικανή να κερδίσει τις συμπάθειες του πολιτικού κόσμου και των media αυτή ήταν μία και αποδείχθηκε περίτρανα το προηγούμενο διάστημα: η ταύτιση της με το ανθρωποφάγο σύστημα του καπιταλισμού, η δεξιά προπαγάνδα, η υπεράσπιση των κοινωνικών ανισοτήτων, η εκδούλεψη της στο σύστημα.
Η Μαρία Ευθυμίου ασκεί το επάγγελμα της πουλώντας υπηρεσίες στο κεφάλαιο και το κράτος. Διδάσκει με ταξική μεροληψία, κάνοντας αδιάλειπτα χυδαία ιδεολογική προπαγάνδα που γίνεται εύκολα αντιληπτή και από τον πλέον πολιτικά ανίδεο φοιτητή. Ταυτόχρονα, η εξουσιαστική αμετροέπεια και η κομπλεξική αλαζονεία συνιστούν τα βασικότερα γνωρίσματα των “παιδαγωγικών” μεθόδων της. Ξεκάθαρα, η Ευθυμίου “εργάζεται” ως εντεταλμένη εκπρόσωπος των διάφορων επιχειρηματικών συμφερόντων που φιλοδοξούν να εισχωρήσουν εντός του πανεπιστημίου, υποστηρίζοντας τις κατά καιρούς κρατικές μεταρρυθμίσεις για αιματοκύλισμα των αγωνιζόμενων φοιτητών/τριων, στην προοπτική ενός “καθαρού” από αντιστάσεις πανεπιστημίου, κλειστό στις διεκδικήσεις και την ριζοσπαστική πολιτικοποίηση, αλλά ανοιχτό στα ιδιωτικά συμφέροντα, την πλύση εγκεφάλου και την διαμόρφωση υποτακτικών συνειδήσεων χωρίς κριτική σκέψη. Ήταν, είναι και θα είναι ένα καθεστωτικό φερέφωνο.
Έναν χρόνο πριν, η Ευθυμίου έγινε ευρύτερα γνωστή. Με παρέμβαση μας ως Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής κατά την διάρκεια εξέτασης μαθημάτων της, διατρανώσαμε σε όλους τους τόνους ότι “θα μας βρει απέναντι της”, φροντίζοντας το μήνυμα να διαδοθεί παντού: στα κείμενα που μοιράσαμε, στους τοίχους της σχολής, στο διαδίκτυο και τα social media. Η δράση επί δύο ημέρες είχε χιλιάδες υποστηρικτές/τριες, τα μηνύματα που λάβαμε ήταν αναρίθμητα, οι κοινοποιήσεις του κειμένου μας πήραν τέτοια έκταση που και εμείς απορήσαμε.
Λένε λοιπόν ότι η αρνητική διαφήμιση παραμένει διαφήμιση. Η έκταση της δράσης οφειλόταν αποκλειστικά σε εμάς και τους κινηματικούς μηχανισμούς μας. Η προβολή της παρέμβασης στα media ήρθε πολύ αργοπορημένα και ήρθε για να εξυπηρετήσει έναν σκοπό: να αντιστρέψει το επικοινωνιακό κλίμα που ήταν συντριπτικά υπέρ μας, προμοτάροντας την Ευθυμίου σαν “βαλλόμενη από τους αναρχικούς ηρωίδα” (sic). Οι κλάψες της στον σκάι, τα θλιβερά πλακάτ της, τα παραληρήματα δημοσιογράφων και μικρής μερίδας ακαδημαϊκών, το μόνο που κατάφεραν ήταν να την γελοιοποιήσουν πολύ περισσότερο και από την ίδια την δράση.
Λίγο αργότερα, η Ευθυμίου πήρε τα εύσημα της νέας κυβέρνησης για τον συστημικό της ρόλο. Καλέσματα στο Μαξίμου υπό τον Κούλη (του οποίου είναι μεγάλη θαυμάστρια), κέρδισε με το “σπαθί” της την συμμετοχή στην εθνικιστική επιτροπή για το 1821, το όνομα της ακούστηκε μέχρι και για υποψήφια πρόεδρος της δημοκρατίας! Ακόμη και στην βικιπαίδεια φιγουράρει το όνομα της πλέον, φυσικά μετά την παρέμβαση μας, σε ένα ακατάσχετο λήμμα που το Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής λοιδορείται μέσα από τα λόγια ενός… “συνδέσμου φιλολόγων Αργολίδας”.
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις, σκεφτήκαμε κάποια στιγμή να δρομολογήσουμε μια νέα δράση, να της κόψουμε τον αλαζονικό αέρα, να μην νομίζει η γυναίκα ότι την ξεχάσαμε. Όμως η δήλωση της “είναι καιρός να υπάρξει γυναίκα πρόεδρος της δημοκρατίας” (εννοώντας τον εαυτό της!!) μας έβαλε σε δεύτερες σκέψεις. Θα μιλήσουμε ειλικρινά: οριακά την λυπηθήκαμε. Αποφασίσαμε να περιμένουμε, να δούμε πως θα συνεχίσει την γραφική διαδρομή της. Αν θα ξεκαλαμωθεί και επιμείνει στον προπαγανδιστικό της ρόλο εντός της φιλοσοφικής ή θα επιμείνει στην αυτογελοιοποίηση, θαμπωμένη από την δημοσιότητα…
Η Ευθυμίου εν τέλει, δεν έγινε πρόεδρος της δημοκρατίας!! Αυτό έλειπε, δεν είναι και τόσο χαζός ο Κούλης, ξέρει ότι θα γελούσαν και οι πέτρες. Και για το χιούμορ του, ως γνωστόν δεν διακρίνεται. Πριν λίγες μέρες, πληροφορηθήκαμε με λύπη ότι αποχώρησε και από την επιτροπή για το 1821. Αφορμή για την αποχώρηση της, αν ισχύουν τα δημοσιεύματα, μια διαφωνία με το νεοφιλελεύθερο σίχαμα του μ.ι.θ.ε. Αριστείδη Χατζή. Έναν από τους πολλούς τιμητές του καπιταλιστικού συστήματος που την είχαν “στηρίξει” μετά την παρέμβαση μας, χεσμένος ίσως ότι θα έρθει η σειρά του (που αναμφίβολα θα έρθει).
Σκεπτόμενοι/ες λοιπόν ότι η Ευθυμίου έχασε τα πιθανά αξιώματα και τις φετινές τις ασχολίες, γι’ αυτό και μόνο αποφασίσαμε να ξανασχοληθούμε προκαταβολικά μαζί της γράφοντας αυτές τις αράδες και για να υπενθυμίσουμε την υπόσχεση μας, πως αν συνεχίσει την προπαγάνδα και την προώθηση πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων εντός της σχολής ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ.
Με αγάπη, μνήμη και επαναστατική ευθύνη,
Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής
