Στις 25 Οκτωβρίου, ακόμη ένα τραγικό εργατικό δυστύχημα έλαβε χώρα, προσθέτοντας άλλον έναν νεκρό της εργατικής τάξης που χάνει την ζωή του στον βωμό των καπιταλιστικών κερδών. Ο θάνατος του λιμενεργάτη Δημήτρη Δαγκλή ο οποίος εν ώρα εργασίας για λογαριασμό του ναυτιλιακού κολοσσού της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά χτυπήθηκε θανάσιμα από γερανογέφυρα και έχασε την ζωή του, δεν μπορεί να αποδοθεί στην “κακιά στιγμή”, ούτε ασφαλώς να θεωρηθεί τυχαίο και μεμονωμένο περιστατικό. Και αυτό το γνωρίζουν καλύτερα από όλους, οι εργάτες στο λιμάνι του Πειραιά που από την πρώτη στιγμή που πληροφορήθηκαν τον θάνατο του συναδέλφου τους βρoντοφώναξαν μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις τους και τις συνεχόμενη για 7 ημέρες απεργία τους, τα ζητήματα που θέτουν εδώ και χρόνια για τις εξοντωτικές συνθήκες εργασίας που υφίστανται: τα εξαντλητικά ωράρια, τις συνεχόμενες βάρδιες, τους εντατικοποιημένους ρυθμούς εργασίας, το υποστελεχωμένο προσωπικό και τα μη επαρκή μέτρα προστασίας. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, των συνεχόμενων βαρδιών και των 12ωρων εργασίας, ο Δημήτρης έχασε την ζωή του.
Το λιμάνι του Πειραιά πολλές φορές έχει έρθει στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια ως σημαντικό πεδίο για την καπιταλιστική κερδοφορία και τις επενδύσεις. Από την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού το 2016 και την υπαγωγή του μεγαλύτερου μέρους της εκμετάλλευσης του στον επιχειρηματικό όμιλο της cosco, κρατικοί αξιωματούχοι και κεφαλαιοκράτες μιλούν διαρκώς για την επίτευξη της πολυπόθητης ανάπτυξης. Μιλούν για ανάπτυξη και εννοούν το γέμισμα των κρατικών ταμείων από το ξεπούλημα του λιμανιού και το θησαύρισμα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων από την εκμετάλλευση του. Μια ανάπτυξη που πατάει πάνω στον μόχθο, τον ιδρώτα και το αίμα των χιλιάδων εργατών που δουλεύουν μέσα σε εξοντωτικές και επισφαλείς συνθήκες εργασίας για τα κέρδη των αφεντικών, κινδυνεύοντας να τραυματιστούν ή ακόμη και να χάσουν την ζωή τους. Άλλωστε έχει γίνει σαφές από πολλά παραδείγματα πως η ζωή των εργαζομένων δεν λαμβάνει καμία ιδιαίτερη αξία και η χρηστικότητα τους μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και το κράτος είναι η επιτέλεση της παραγωγής με το μικρότερο δυνατό κόστος για τα αφεντικά.
Η λίστα των εργατικών ατυχημάτων, που στην πραγματικότητα αποτελούν δολοφονίες με ταξικό πρόσημο, όλο και μεγαλώνει, με τα περιστατικά το τελευταίο διάστημα να πυκνώνουν. Από τους 5 νεκρούς εργάτες στην ΔΕΗ που έχασαν την ζωή τους μέσα σε 15 ημέρες το περασμένο Μάιο έως τους θανάτους διανομέων πάνω στην άσφαλτο που έρχονται στο φως κάθε μήνα, από τον θάνατο του Δημήτρη Δαγκλή μέχρι τους εκατοντάδες εργαζόμενους που τραυματίζονται σοβαρά ή χάνουν στην ζωή του κάθε χρόνο στα εργοστάσια, σε οικοδομικά έργα και στα διυλιστήρια, υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής. Αυτός ο κοινός παρανομαστής είναι η εκμετάλλευση των εργαζομένων από τα αφεντικά, είναι η μέχρις εσχάτων απαξίωση της ζωής τους για τα κέρδη των αφεντικών. Και αυτή η εκμετάλλευση όλο και οξύνεται μέσα στις συνθήκες της εντεινόμενης καπιταλιστικής, κρίσης, την ίδια στιγμή που τα εργατικά δικαιώματα ποδοπατιούνται και καταλύονται, όπως είδαμε να γίνεται και με το πρόσφατο αντεργατικό νομοσχέδιο της 16ης Ιουνίου.
Οι λιμενεργάτες του Πειραιά όλες αυτές τις μέρες όρθωσαν το ανάστημα τους και φώναξαν “κανένας άλλος νεκρός”. Μέσα από την συνεχόμενη απεργία τους για 7ημέρες, τις κινητοποιήσεις τους, τις συγκεντρώσεις στα γραφεία της cosco διεκδίκησαν καλύτερες συνθήκες εργασίας και παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν με τις συνεχόμενες αρνήσεις της εταιρείας και την κήρυξη της απεργίας τους ως παράνομης δεν το έβαλαν κάτω. Ο επίμονος αγώνας τους έφερε καρπούς με την δικαίωση των περισσοτέρων αιτημάτων τους, αποδεικνύοντας την συλλογική δύναμη που έχουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι/ες. Από την πλευρά μας, δείχνουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα τους και στην συνέχεια των διεκδικήσεων τους με την νέα 48ωρη απεργία στις 5 και 6 Νοεμβρίου. Με όπλο την ταξική αλληλεγγύη να αγωνιστούμε από κοινού για να ανατρέψουμε το σύστημα που μας σκοτώνει, που μας καταδικάζει στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Για την πραγματική, τελική νίκη των εργατών και των εργατριών: την απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας του κεφαλαίου, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την ισότητα στην διανομή του πλούτου. Για μια κοινωνία στο μπόι των αναγκών μας, χωρίς κράτη και αφεντικά.
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ ΕΡΓΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΛΙΜΕΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής
