Πριν από 11 χρόνια ο αντιφασίστας μουσικός Παύλος Φύσσας έπεσε δολοφονημένος από το μαχαίρι των φασιστικών ταγμάτων της Χρυσής Αυγής. Ήταν η περίοδος της ισχυροποίησης του νεοναζιστικού μορφώματος, με την εκλογική της δυναμική να την καθιστά 3ο κόμμα στο κοινοβούλιο και τους φασίστες της ξαμολυμένους στους δρόμους να οργανώνουν κατά συρροή πογκρόμ εναντίον μεταναστών/στριών, επιθέσεις εναντίον αγωνιστών/στριών, να επιζητούν σπασμένα κεφάλια του «εσωτερικού εχθρού» και να διαχέουν το μισανθρωπικό τους δηλητήριο ενάντια στον «ξένο», στον «διαφορετικό» και τους «αντιφρονούντες». Στο πλαίσιο αυτής της μισανθρωπικής δράσης είχε προηγηθεί η δολοφονία του μετανάστη εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα.
Μέσα σ΄αυτή την περίοδο, η συστημική πριμοδότηση και το ξέπλυμα της Χρύσης Αυγής είναι κάτι που δεν μπορεί να ξεχαστεί και δεν θα ξεχαστεί όσες καταδικαστικές αποφάσεις κι αν βγάλει η αστική δικαιοσύνη. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την προβολή της γνωστής για την ιδεολογία της και τα πεπραγμένα της Χρυσής Αυγής από το μιντιακό σύμπλεγμα, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις δηλώσεις βουλευτών για την αναζήτηση «μιας σοβαρής Χρυσής Αυγής», πιθανού εταίρου της Νέας Δημοκρατίας, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις αγαστές σχέσεις μερίδας του μεγάλου κεφαλαίου με την Χρυσή Αυγή, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το συστημικό και συστηματικό ξέπλυμα της από όλους αυτούς.
Όλα τα παραπάνω είναι, άλλωστε, γεγονότα που δεν μας προκαλούν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Ο φασισμός εκτρέφεται πάντοτε ως το μακρύ χέρι του κράτους και του κεφαλαίου για να παίξει τον συστημικό του ρόλο σε περιόδους κρίσης και κοινωνικού αναβρασμού. Έτσι και σε εκείνη την περίοδο, μια περίοδο δυναμικών και μαζικών κοινωνικών και ταξικών αγώνων ενάντια στα ληστρικά μνημονιακά μέτρα για την «αντιμετώπιση» της οικονομικής κρίσης, η Χ.Α αναδύθηκε ως μια χρήσιμη εφεδρεία του συστήματος, παίζοντας τον «βρώμικο» της ρόλο. Η προβολή της φασιστικής ρητορικής ότι για την φτώχεια και τα προβλήματα της εργατικής τάξης δεν ευθύνεται το κράτος και τα αφεντικά αλλά οι κατατρεγμένοι μετανάστες, ο αποπροσανατολισμός της διάχυτης κοινωνικής αγανάκτησης που υπήρχε εναντίον του συστήματος και η κατεύθυνση της προς το ίδιο το εσωτερικό της τάξης μας, η συσπείρωση γύρω από την ιδέα του έθνους και όχι γύρω από τα κοινά ταξικά συμφέροντα είναι αναμφίβολα λογικές εξαιρετικά βολικές για την απρόσκοπτη λειτουργία του κράτους και του καπιταλισμού, ιδιαίτερα σε περιόδους έντονης κοινωνικής απονομιμοποίησης τους. Τα παραπάνω έρχονται να συμπληρώσουν ο κατασταλτικός ρόλος των φασιστών της Χ.Α απέναντι στα πραγματικά αγωνιζόμενα υποκείμενα, πλάι στην κρατική καταστολή και τους μπάτσους και πλάι στα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου με τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς που οργάνωναν.
Οι φασίστες δεν ήταν και δεν θα αποτελέσουν ποτέ αντισυστημική δύναμη, όπως τάχα προσπαθούν να αυτοπροβληθούν. Αποτελούν ένα χρήσιμο δεκανίκι του συστήματος που, όπως περιγράψαμε και παραπάνω, θα είναι πάντα πρόθυμοι να παίξουν τον «βρώμικό» ρόλο τους, και όπως έγινε και στην περίπτωση της Χ.Α., μπορεί να «πεταχθουν» στον κάλαθο των αχρήστων όταν η χρησιμότητα τους εκλείψει. Ο φασισμός αποτελεί την πιο ακραία μορφή διαχείρισης του κράτους και του καπιταλισμού, γεννάται και εκτρέφεται μέσα από αυτό το σύστημα. Γι΄αυτό και ο αγώνας που υποστηρίζουμε ενάντια στον φασισμό δεν μπορεί να «διαμεσολαβείται» μέσα από το κράτος, αλλά είναι ένας αγώνας ταυτόχρονα αντικρατικός και αντικαπιταλιστικός. Ένας αγώνας όχι μέσα στις δικαστικές αίθουσες, αλλά στον δρόμο, εκεί που δόθηκαν και οι απαντήσεις που αποτέλεσαν ανάχωμα στην εγκληματική δράση της Χ.Α. κατά την περίοδο που τα φασιστικά τάγματα εφόδου της λυμαίνονταν απρόσκοπτα τους δρόμους, τις πλατείες, τις γειτονιές μας. Είναι ένας αγώνας καθημερινός μέσα στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας και τις γειτονιές μας ώστε να μην αφήσουμε σπιθαμή γης στους φασίστες, ώστε να μην επιτρέψουμε το «δηλητήριο» τους να διαχυθεί μέσα στην νεολαία και τους ανθρώπους της τάξης μας.
Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής
