Παρεμβάσεις σε σχολεία της Αθήνας

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΘΕΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ

Είναι αλήθεια πως την τελευταία τριετία, είδαμε πρωτόγνωρες για τα δεδομένα των σχολείων και των μαθητικών αγώνων εικόνες, με καταλήψεις σχολείων να γίνονται με εθνικιστικό περιεχόμενο και αιτήματα (πχ για την Συμφωνία των Πρεσπών και την ελληνικότητα της Β. Μακεδονίας), καθώς και περιπτώσεις όπως στα πρόσφατα περιστατικά σε σχολεία της Σταυρούπολης και του Εύοσμου Θεσσαλονίκης, όπου φασιστικά και εθνικιστικά στοιχεία βρήκαν χώρο να εμφανιστούν είτε μέσα από σκηνές με ναζιστικούς χαιρετισμούς στην πρώτη περίπτωση, είτε μέσα από την εθνικιστική και μισαλλόδοξη συνθηματολογία που χρησιμοποιήθηκε στην κατάληψη του Εύοσμου, με το πανό που αναρτήθηκε να γράφει “θέλουμε σχολεία ελληνικά. Ελλάς ή τέφρα”. Και λέμε πως αυτές οι καταστάσεις είναι πρωτόγνωρες, καθώς τα σχολεία στην Ελλάδα όποτε χρησιμοποιήθηκαν ως εστίες αγώνα από τους μαθητές και τις μαθήτριες , με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τις μαθητικές καταλήψεις και συγκρούσεις κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 μετά την κρατική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου, αποτέλεσαν πεδίο ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών αγώνων στους οποίους φασιστικές και εθνικιστικές αντιδραστικές λογικές θεωρούμε πως θα τσακίζονταν πριν προλάβουν να εμφανιστούν.

Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε έναν νέο κύκλο φασιστικής βίας, χωρίς ιδιαίτερα ιδεολογικά χαρακτηριστικά και πολλές φορές συνδεδεμένης με το χουλιγκάνικο-οπαδικό στοιχείο, η οποία πατώντας πάνω στην άγνοια βρίσκει κάποιο έδαφος και συνδέεται με μικρά τμήματα πολιτικά αμόρφωτης νεολαίας. Μπορούμε να συμπεράνουμε και εκ του αποτελέσματος, λοιπόν πως η καταδίκη της Χρυσής Αυγής δεν οδήγησε στο ξερίζωμα του φασισμού από την κοινωνία και πως το φασιστικό και εθνικιστικό δηλητήριο δεν μπορεί να “τσακιστεί” με θεσμικές καταδικαστικές αποφάσεις στα δικαστήρια. Ο χώρος που βρίσκουν αυτές οι πρακτικές μέσα στην νεολαία είναι ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό γεγονός που πρέπει να μας προβληματίσει, να μας εξοργίσει, που μας καλεί να πάρουμε σαφή θέση, πρώτα και κύρια εμάς, την νεολαία και τους μαθητές.

Ο φασισμός τσακίζεται με συνεχή αγώνα στους δρόμους, στις πλατείες, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας.

Η μάχη για το τσάκισμα του φασισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού είναι ένας συνεχής και καθημερινός αγώνας στον δρόμο, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας μας. Και σ’ αυτή την μάχη πρέπει να λάβουμε θέση, να μην μείνουμε αμέτοχοι, να εναντιωθούμε έμπρακτα και δυναμικά σε πιθανές φασιστικές συμπεριφορές και τα περιστατικά μέσα στα σχολεία μας, οι οποίες δίνουν χώρο, διαμορφώνουν και οπλίζουν πιθανούς εν δυνάμει μελλοντικούς δολοφόνους ενός ακόμη Παύλου Φύσσα, μελλοντικούς δολοφόνους κι άλλων μεταναστών που θα βρεθούν νεκροί μετά από φασιστικές θρασύδειλες επιθέσεις.

Από την πλευρά μας, δεν μπορούμε να αφήσουμε να περάσει στην λήθη η δολοφονική δράση του νεοναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής που για 7 χρόνια βρισκόταν στον ελληνικό κοινοβούλιο, δεν μπορούμε ξεχάσουμε τα ρατσιστικά πογκρόμ σε μετανάστες/τριες στην διάρκεια αυτών αλλά και των προηγούμενων χρόνων, τις ομοφοβικές δολοφονικές τους επιθέσεις, τις μισανθρωπικές τους διακηρύξεις και συνθήματα στις εθνικιστικές τους φιέστες, την άδικη και θρασύδειλη βία που δέχθηκαν τόσοι άνθρωποι, που θα μπορούσαν να ήταν οι μετανάστες συμμαθητές μας, οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας, οι αυριανοί μας συνάδελφοι που αντιμετωπίζουμε και θα αντιμετωπίζουμε τις ίδιες δυσκολίες, την ίδια εκμετάλλευση, τις ίδιες συνθήκες φτώχειας και ανασφάλειας που μας επιβάλλει το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα. Κόντρα σε κάθε λογής φασίστες και ρατσιστές που τους βάζουν στο στόχαστρο, αυτό που πρέπει να σκεφτούμε εμείς είναι: τι έχουμε στ’ αλήθεια να χωρίσουμε μ΄ αυτούς τους ανθρώπους;

Τα φασιστικά και ρατσιστικά ιδεολογήματα μέσω σκοταδιστικών και ανιστόρητων θεωριών μιλούν για “καθαρές φυλές”, για “ανώτερα έθνη” και προσπαθούν να πείσουν για την κατωτερότητα των “ξένων’. Τους κατηγορούν για μια σειρά από κοινωνικά ζητήματα όπως η ανεργία ή η εγκληματικότητα, τα οποία στην πραγματικότητα αποτελούν δομικά προβλήματα που απορρέουν από την ίδια την φύση της καπιταλιστικής κοινωνίας και τον διαχωρισμό των τάξεων σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Ας αναρωτηθούμε μόνο που κρύβεται στην πραγματικότητα η εγκληματικότητα, στους κατατρεγμένους μετανάστες ή στους κόλπους των κυβερνόντων, της αστικής τάξης και των μεγαλοεπιχειρηματιών που έχουν κατηγορηθεί κατά καιρούς για σωρεία οικονομικών σκανδάλων και για την εμπλοκή στο τιμόνι εγκληματικών οργανώσεων; Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, τα αφεντικά, οι κρατικοί αξιωματούχοι που εκμεταλλεύονται τον λαό και την νεολαία μένουν στο απυρόβλητο και στο στόχαστρο μπαίνουν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι οι πιο αδύναμοι, οι κακοπληρωμένοι μετανάστες, λες κι αυτοί μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην φτώχεια και την εκμετάλλευση. Σίγουρα η προσφυγή σ’ αυτές τις αντιλήψεις δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα, καθώς αποκρύβουν προς όφελος του κράτους και των αφεντικών τα πραγματικά μας προβλήματα και μας αποπροσανατολίζουν δημιουργώντας διαχωρισμούς και σπέρνοντας τον κανιβαλισμό ανάμεσα στην τάξη των εκμεταλλευομένων. Συνειδητοποιώντας τα παραπάνω, λοιπόν, πρέπει να αντιληφθούμε με ποιους είμαστε “μαζί” και με ποιους “απέναντι”. Να σταθούμε στο πλάι των ανθρώπων της τάξης μας που έχουμε κοινή τύχη και προβλήματα μέσα στην εκμεταλλευτική κοινωνία και να εναντιωθούμε απέναντι στους εκμεταλλευτές και τους γδάρτες των ονείρων μας: τα αφεντικά, το κράτος και τους φασίστες.

Είναι τελικά οι φασίστες αντισυστημικοί;

Σε αντίθεση με τα παραμύθια των φασιστών, τα οποία άρχισαν να πληθαίνουν μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, ότι τάχα είναι ¨αντισυστημικοί’, καθώς και την ρητορική των αστικών δημοκρατικών κομμάτων για τα οποία, όταν το τέρας του φασισμού “μεγαλώνει” και δημιουργεί προβλήματα στην κυριαρχία τους, οι φασίστες γίνονται αυτομάτως “περιθωριακοί”, η πραγματικότητα είναι ότι ο φασισμός αποτελεί μια πτυχή του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος, το τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από αυτό, αποτελεί σάρκα από την σάρκα του. Οι ίδιοι οι φασίστες, άλλωστε, δεν αποσκοπούν στην αλλαγή του κυρίαρχου κατεστημένου, ούτε σε περίπτωση που πάρουν την εξουσία πρόκειται να ευνοήσουν τον λαό, αλλά, ως πιστά τσιράκια των αφεντικών που είναι, θα εξυπηρετήσουν με μεγάλη χαρά τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών, των εφοπλιστών, των βιομήχανων και των μεγαλομαφιόζων φίλων τους.

Δεν μπορούμε βέβαια να ξεχάσουμε και την αντιμετώπιση της Χ.Α από το σύστημα ιδιαίτερα τα χρόνια πριν από την δολοφονία του Π. Φύσσα, η οποία αποτέλεσε ένα οριακό σημείο όπου ο φασισμός ως το μακρύ χέρι του κράτους κρίθηκε ότι έπρεπε να “μαζευτεί”, αφού δεν εξυπηρετούσε πλέον τα συμφέροντα της κυριαρχίας του. Τα προηγούμενα χρόνια θυμόμαστε πολύ καλά τα ΜΜΕ και τα κρατικά παπαγαλάκια τους δημοσιογράφους να μην βγάζουν μιλιά για τα εγκλήματα, τα πογκρόμ και τα μαφιόζικα νταλαβέρια των μαχαιροβγαλτών της Χ.Α. και να επιζητούν μια ελαφρώς πιο “σοβαρή και χρήσιμη Χ.Α.”. Θυμόμαστε πολύ καλά τις χρηματοδοτήσεις της Χ.Α. από επιχειρηματίες, θυμόμαστε τις πλάτες που τους έκαναν και συνεχίζουν να τους κάνουν οι μπάτσοι “αγκαλιά” με τους οποίους χτυπούσαν από κοινού εργατικές, αντιφασιστικές και αναρχικές συγκεντρώσεις και πορείες, θυμόμαστε την ανοχή και την σιωπηλή συνενοχή όλων των αστικών πολιτικών κομμάτων. Για “αντισυστημικοί” όχι και τόσο άσχημα ε; Ένα συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε είναι πως η αστική δημοκρατία ξέρει να χρησιμοποιεί τους φασίστες πολύ καλά ως μια δικλείδα ασφαλείας, ως μια χρυσή εφεδρεία για όταν το σύστημα φτάνει σε οριακό σημείο κατάρρευσης, όπως έγινε και στην περίπτωση της μεγάλης κοινωνικής αναταραχής και συστημικής αστάθειας που κυριάρχησε κατά την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα, οπότε και η Χρυσή Αυγή από ένα περιθωριακό μόρφωμα χωρίς καμία κοινωνική απήχηση που ήταν την δεκαετία του ‘90 κατέληξε σε τρίτο κόμμα στην βουλή. Το φασιστικό μόρφωμα της Χ.Α. επιτέλεσε το ρόλο του κι έπειτα πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων. Καθώς, βέβαια, αυτά τα μορφώματα είναι αναλώσιμα, δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση εάν δούμε το αστικό σύστημα σε λίγα χρόνια να προμοτάρει και να συγκαλύπτει μια “νέα Χρυσή Αυγή”, με το όποιο όνομα και όποτε αυτή εμφανιστεί.

Είναι ο φασισμός ο μόνος εχθρός;

Ο φασισμός δεν είναι ο μόνος και ο μεγαλύτερος εχθρός μας, είναι μια από τις εκφράσεις του εχθρού που αξιοποιήθηκε πολιτικά την τελευταία δεκαετία της μεγάλης αποτυχίας του συστήματος και που δεν πρόκειται να εκλείψει όπως δείχνει και η ίδια η πραγματικότητα μέσα από το αστικό σύστημα με θεσμικές αποφάσεις και δικαστικές καταδίκες. Άλλωστε, το κακό πρέπει να ξεριζώνεται πάντα από την ρίζα του για να μην εμφανιστεί ξανά, ενώ η ρίζα από την οποία γεννάται και εξαπλώνεται ο φασισμός είναι το ίδιο το κράτος (είτε με δεξιά είτε με αριστερή διακυβέρνηση) και ο καπιταλισμός.

ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ-ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ