Για την απεργία πείνας του Σπύρου Χριστοδούλου

Νίκη στην απεργία πείνας του Σπύρου Χριστοδούλου

“Μεγαλύτερο αδίκημα δεν είναι η ληστεία μιας τράπεζας, αλλά η ίδρυση μίας” Μπρεχτ

Στις 14 Ιανουαρίου ο κρατούμενος Σπύρος Χριστοδούλου ξεκίνησε απεργία πείνας στις φυλακές Λάρισας, διεκδικώντας την συγχώνευση των ποινών του. Πρόκειται για ένα αίτημα το οποίο δικαιούται με βάση το ίδιο το νομικό πλαίσιο με το οποίο διώκεται και βρίσκεται έγκλειστος στα κρατικά μπουντρούμια και το οποίο στερείται στο πλαίσιο μεθοδεύσεων. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό το πως ο κρατικός μηχανισμός αξιοποιεί ή ακυρώνει τους νόμους του προκειμένου να χειραγωγήσει, να καταστείλει και να εξαντλήσει την εκδικητικότητα του απέναντι σε ανθρώπους που αντιστέκονται και δεν υποτάσσονται στην κυριαρχία του.

Ο Σπύρος Χριστοδούλου είναι πολιτικά στοχοποιημένος. Η μακρόχρονη σχέση του με το αναρχικό κίνημα, η αξιοπρεπής στάση του όντας έγκλειστος (με την συμμετοχή σε αγώνες για τα δικαιώματα των κρατουμένων) και η άρνηση του να εισχωρήσει σε μαφιόζικα κυκλώματα και κλίκες εντός των τειχών, καθιστά την “διαχείριση” του απ’ τις διωκτικές αρχές ως μείζονος σημασίας. Η απόπειρα εξόντωσης των αγωνιζόμενων αποτελεί το ουσιαστικό νοηματικό περιεχόμενο της αστυνομικής καταστολής και των εισαγγελικών/δικαστικών αρχών του κράτους, η οποία εκφράζεται με ιδιαίτερη ένταση και σφοδρότητα απέναντι σε αυτούς που παραμένουν ηθικά και ιδεολογικά αμετακίνητοι ενώπιον των διωκτικών αρχών.

Η απόδοση κατηγοριών για συμμετοχή σε υποθέσεις “τρομοκρατίας” στον Σπ.Χριστοδούλου, αποσκοπεί στον πολλαπλασιασμό των χρόνων φυλάκισης του. Κάθε αναφορά στην δίωξη του προϋποθέτει την αναφορά στο πλαίσιο της δίωξης και αυτό δεν είναι άλλο απ’ την πολύκροτη υπόθεση των “ληστών του διστόμου”. Μια υπόθεση που επινοήθηκε από τα μμε και τον κρατικό μηχανισμό, με απώτερο σκοπό να στοιχειοθετήσει κοινωνικά και δικαστικά το συκοφαντικό αφήγημα περί συνεργασίας αναρχικών και ποινικών. Ένα αφήγημα που κατασκευάστηκε στην εν λόγω υπόθεση για να πλήξει αξιακά και πολιτικά την αναρχική οργάνωση “Επαναστατικός Αγώνας”, να την προβάλλει ως οργάνωση-ομπρέλα που ευθύνεται για σειρά ληστειών με την συμμετοχή ποινικών και να αποπολιτικοποιήσει την δράση και τις στοχεύσεις της.

Όσον αφορά την δράση του Σπύρου Χριστοδούλου, είναι ξεκάθαρο πως αυτή δεν έβλαψε ποτέ την κοινωνία και την σωματική ακεραιότητα ανθρώπων. Είναι ληστής τραπεζών και ανεξάρτητα απ’ την αναγνώριση πολιτικών ή μη κινήτρων στην δράση του, αδιαμφισβήτητα αυτή έχει ταξικά αίτια και κριτήρια, όπως και ταξικός αντίστοιχα, ήταν ο αποδέκτης της: το τραπεζικό σύστημα. Οι τράπεζες ως μηχανισμός συσσώρευσης κεφαλαίου και χρήματος, συγκεντρώνουν κομβικές λειτουργίες για το καπιταλιστικό σύστημα. Απορροφώντας κεφάλαια και εξασφαλίζοντας παράπλευρα κέρδη απ’ τα επιτόκια των δανεισμών, οι τράπεζες πέρα απ’ τα δικά τους οφέλη συμβάλλουν στην κυκλοφορία του χρήματος και στην τροφοδότηση της καπιταλιστικής αγοράς, παρέχοντας ρευστότητα σε επιχειρήσεις και ενισχύοντας την κρατική οικονομία. Ο συγκεντρωμένος πλούτος των τραπεζών είναι πλούτος υφαρπαγμένος απ’ την ανθρώπινη εργασία. Είναι κλεμμένος απ’ την κοινωνική παραγωγή και φανερώνει τον ληστρικό χαρακτήρα του τραπεζικού και κεφαλαιοκρατικού συστήματος.

Επιπροσθέτως, όσοι/ες χαρακτηρίσουν ως “εγκληματική” την ληστεία μιας τράπεζας και όχι την ύπαρξη της, ας αναλογιστούν τον ρόλο των τραπεζών στα χρόνια της κρίσης. Το μεγαλύτερο μέρος των πακέτων στήριξης από τα μνημονιακά προγράμματα χρησιμοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά για την ανακεφαλαιοποίηση και την σωτηρία των τραπεζών. Κράτος, κεφάλαιο, τραπεζίτες, εγχώριοι και διεθνείς θεσμοί ενέτειναν, βάθυναν και επέκτειναν την φτωχοποίηση των καταπιεζόμενων κομματιών της κοινωνίας για να θωρακίσουν τα κέρδη τους, οξύνοντας την εκμεταλλευτική και κερδοσκοπική τους δράση. Ας αναλογιστούν ακόμα τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών τα τελευταία χρόνια, όπου χιλιάδες φτωχοί άνθρωποι της τάξης μας έχασαν τα σπίτια τους εξαιτίας μικρο-οφειλών. Οι τραπεζίτες και οι αριστεροί-δεξιοί διαχειριστές του κράτους τους πέταξαν κυριολεκτικά στον δρόμο, καθώς δεν είχαν την δυνατότητα να αποπληρώσουν τα δάνεια που οι ίδιοι απλόχερα στο παρελθόν ενέκριναν, αποδεικνύοντας ποιοι είναι οι πραγματικοί ληστές και διαρρήκτες, ποιοι είναι αυτοί που εγκληματούν εις βάρος των ζωών εκατομμυρίων ανθρώπων.

Έχουμε δεδομένο ότι τα καθεστωτικά media, το κράτος και οι διαχειριστές του, τα κόμματα ολόκληρου του πολιτικού φάσματος θα επιχειρήσουν να αποκρύψουν ή να διαβάλλουν τον αγώνα του Σπύρου Χριστοδούλου. Όσο ο χρόνος κυλάει και το αίτημα του δεν ικανοποιείται, τόσο η ζωή του διατρέχει κίνδυνο. Την ευθύνη για οτιδήποτε του συμβεί φέρει η κυβέρνηση σύριζα, καθώς η ικανοποίηση ή μη του αιτήματος θα είναι αποτέλεσμα κεντρικών πολιτικών αποφάσεων. Ο αγώνας του Χριστοδούλου θα στεφθεί νικηφόρος, μόνο μέσα από την δυναμική της ίδιας της απεργίας αλλά και της πίεσης του κινήματος αλληλεγγύης. Γι’αυτό και προτάσσουμε την άμεση και μαζική στήριξή του.

Οι διεκδικητικοί αγώνες των κρατουμένων, αλλά και ο συνολικότερος αγώνας για την καταστροφή του απάνθρωπου θεσμού της φυλακής, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πάλης για την κοινωνική επανάσταση. Η “παραβατικότητα”, το “έγκλημα” και ο “κοινωνικός κανιβαλισμός”, δεν είναι παρά απόρροια της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας και των μεγάλων οικονομικών ανισοτήτων, του κοινωνικού ανταγωνισμού και της ηθικής σαθρότητας που διαχέει η κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι νόμοι, οι φυλακές και η καταστολή δεν περιορίζουν και δεν καταπολεμούν την “εγκληματικότητα”, αντίθετα ανήκουν στο σύστημα που την γεννά: το κρατικό/καπιταλιστικό. Και αυτό το σύστημα δεν διορθώνεται και δεν εξανθρωπίζεται, μόνο καταστρέφεται μέσω της επανάστασης και της οικοδόμησης μιας ακρατικής και αταξικής κοινωνίας, γενικής αυτοδιεύθυνσης. Μιας κοινωνίας απελευθερωμένης απ’ τα δεσμά της σημερινής, όπου η έννοια της δικαιοσύνης δεν θα αποτελεί συνώνυμο της τιμωρίας, της εκδίκησης και του εγκλεισμού.