“Δεν πολεμάμε τον φασισμό μαζί με την κυβέρνηση, αλλά σε πείσμα της κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί την καταστροφή του φασισμού, γιατί η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να προσφεύγει σε αυτόν, κάθε φορά που βλέπει την εξουσία να φεύγει από τα χέρια της”
Μπουαναβεντούρα Ντουρούτι
Στις 18/09, ημέρα δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τάγμα μαχαιροβγαλτών της Χρυσής Αυγής, τοποθετήσαμε πανό και αναγράψαμε συνθήματα στην Φιλοσοφική σχολή Αθηνών με αντικρατικό, αντικαπιταλιστικό και αντιεθνικιστικό περιεχόμενο. Δεν ξεχνάμε την δολοφονική δράση των νεοναζιστών, τα ρατσιστικά πογκρόμ, τις εθνικιστικές φιέστες με τα μισανθρωπικά τους συνθήματα, τις ομοφοφικές και σεξιστικές υστερίες των εθνόπληκτων σκοταδιστών, τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της Χρυσής Αυγής. Κυρίως δεν ξεχνάμε, δεν οπισθοχωρούμε, δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα μέχρις εσχάτων με όποιο τίμημα, με όποιο κόστος, με όποιο αντίτιμο απέναντι στο σάπιο σύστημα που γεννά, εκθρέφει, αναπαράγει και αλληλοτροφοδοτείται με τον φασισμό: τον ληστρικό καπιταλισμό και το έθνος-κράτος, την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τους χρηματοδοτούμενους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κεφαλαίου.
Η 18η του Σεπτέμβρη δεν είναι μέρα “κινηματικής συστράτευσης” με την αστική δημοκρατία κόντρα στις γέννες της που μείναν ορφανές μετά τον προσωρινό χωρισμό τους. Δεν είναι το σφιχταγκάλιασμα με τους θεσμούς της αστικής δικαιοσύνης “απέναντι στους ναζί”, ένα σφιχταγγάλιασμα ανιστόρητο και επικίνδυνο με μια “δικαιοσύνη” ταξική και αντιλαϊκή, που αντιπροσωπεύει το δίκιο των ισχυρών, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, που επικυρώνει ως συνταγματικά τα μνημόνια, που παρανομοποιεί απεργίες, που ξεπλένει το κεφάλαιο και καταδικάζει την εργατική τάξη του μόχθου και των αγώνων, που φυλακίζει και εξοντώνει αγωνιστές και επαναστάτες. Η 18η του Σεπτέμβρη δεν είναι η “αντιφασιστική” συγκολλητική ουσία που ενοποιεί τον αναρχισμό με τα νόθα του μπολσεβικισμού, τους κάθε λογής οπορτουνιστές φίλους του ΣΥΡΙΖΑ (εξωκοινοβουλευτικούς, “κινηματικούς”, “αυτοοργανωμένους” ή “εναλλακτικούς”). Η 18η του Σεπτέμβρη είναι ημέρα αντικρατικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα.
Ήταν η 18η του Σεπτέμβρη που σηματοδότησε το διαζύγιο των φασιστών της Χ.Α. με την εγχώρια αστική δημοκρατία. Υπήρξε το οριακό σημείο που το τερατούργημα του καπιταλιστικού συστήματος “παραμεγάλωσε” και από μακρύ του χέρι έπρεπε να περιοριστεί με τρόπο που να ενισχύσει την κυριαρχία του. Η Χ.Α. έκανε τα πρώτα της μπουσουλήματα σαν σκληροπυρηνικό τάγμα μιας περιθωριακής εθνικοσοσιαλιστικής παρέας με μπροστάρη και καθοδηγητή μια παλιά εθνικιστική καραβάνα ονόματι Μιχαλολιάκο για να καταλήξει από περιθωριακό μόρφωμα με ιεραρχική διάρθρωση συμμορίας να προμοτάρεται, να ευνοείται και να προετοιμάζεται σαν χρυσή εφεδρεία του απονομιμοποιημένου στην κοινωνική πλειοψηφία αστικού πολιτικού συστήματος από μεγάλα κομμάτια της ελληνικής αστικής τάξης. Το προμοτάρισμα της Χ.Α. ήταν μια οργανωμένη επιχείρηση αυτοπεριφρούρησης τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου με σημαντικές προεκτάσεις στο πολιτικό σύστημα που αναζητούσε τρόπους σωτηρίας εν μέσω μιας πρωτοφανούς κρίσης.
Η Χρυσή Αυγή, συστημικά τροφοδοτούμενη, “έκανε την δουλειά της” εν μέσω κοινωνικών αναταραχών και πολιτικής πόλωσης, σε μια εκρηκτική περίοδο που θα μπορούσαν να έχουν χτιστεί οι βάσεις για την οικοδόμηση ενός επαναστατικού κινήματος ανατροπής. Έπαιξε τον ρόλο του αποπροσανατολισμού, της μετακύλισης των ευθυνών της κρίσης από το μεγάλο κεφάλαιο στους φτωχούς μετανάστες, της αντιδραστικής “πολιτικοποίησης” μιας συντηρητικής τάσης της ελληνικής κοινωνίας και της συνακόλουθης αξιοποίησης της ως γραμμή συστημικής αμύνης. Οι πολιτικοί βαφτίστηκαν “προδότες του έθνους”, οι εκμεταλλευτές κεφαλαιοκράτες έμειναν στο απυρόβλητο αφού για την κοινωνική φτώχεια ευθύνονταν οι κακοπληρωμένοι “ξένοι που μας παίρνουν τις δουλειές”, για την εγκληματικότητα αποσιωπήθηκαν οι ταξικές της αιτίες και ξεπρόβαλαν ανορθολογικές και αντιεπιστημονικές θεωρίες για την δήθεν εθνολογική της βάση. Όλοι αυτοί που εγκλωβίστηκαν στις φασιστικές αντιλήψεις, μια δεξαμενή ψηφοφόρων εκ δεξιάς που αν μη τι άλλο δεν είχε δράση στις προ – κρίσης εποχές, ενσάρκωσε την κοινωνική βάση της Χ.Α. Όμως, το “τέρας” ήθελε να αυτονομηθεί, να κόψει τον ομφάλιο λώρο, να αποδεσμευτεί από το σύστημα που το γεννά. Και άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα…
Οι χειροπέδες στην ηγεσία της Χρυσής Αυγής, μια καθαρά πολιτική απόφαση κυβέρνησης και αστικής τάξης ήταν το πρελούδιο ανασυγκρότησης του αστικού πολιτικού συστήματος. Οι αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις δεν οδήγησαν σε μια γενικευμένη κοινωνική εξέγερση, τα κοινωνικά κινήματα ήδη αφομοιώνονταν στις αγκάλες της σοσιαλδημοκρατικής εφεδρείας, το αναρχικό κίνημα που την ίδια εποχή είχε μια αν μη τι άλλο σημαντική κοινωνική βάση, δεν κατάφερνε να μετεξελιχθεί σε ανατρεπτικό ρεύμα και άρχισε να φυτοζωεί σαν κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στην καταστολή και τον φασισμό. Έτσι λοιπόν, το σύστημα είχε μερικώς θωρακιστεί. Οι εφεδρείες του (Σύριζα και Χρυσή Αυγή) είχαν επιτελέσει τον ρόλο τους. Και ενώ ο Σύριζα καθιερωνόταν ως αναπόσπαστο μέρος του συστήματος, ως ο κυρίαρχος εκπρόσωπος της σοσιαλδημοκρατίας που θα αναλάμβανε την διαδοχή του παλαιού δικομματισμού στην προοπτική της ανανέωσης του πολιτικού συστήματος, η Χ.Α. περίσσευε. Η δολοφονική της δράση κατά μεταναστών και ο άτιμος θάνατος του Παύλου, ξεχείλισαν το ποτήρι. Ο κίνδυνος μιας “εμφυλιοπολεμικής” αναμέτρησης στους δρόμους μεταξύ “φασιστών” και “αντιφασιστών” ήταν ένα ορατό σενάριο. Κάπου εκεί, οι “ψηλοί παναθηναϊκάκιδες”, οι εντολοδόχοι του Σαμαρά ανέλαβαν δράση. Γιατί οι συστημικές εφεδρείες είναι αναλώσιμες. Στρατολογούνται για να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και μετά εγκαταλείπονται έρμαια στα νύχια της “δικαιοσύνης”.
Οι προφυλακίσεις των φασιστών ήταν ένα καθεστωτικό μήνυμα προς πολλές κατευθύνσεις: “κουμάντο κάνουμε εμείς”. Η δημοκρατία που όλους τους χωράει, η δημοκρατία της πολυφωνίας, του πλουραλισμού, της ανεκτικότητας, η δημοκρατία που επιβάλλεται ειρηνικά ή στρατιωτικά αλλά πάντα με το πιστόλι στον κρόταφο, είναι αυτή που θα αποφασίσει πότε ο φασισμός θα ξεχύνεται ελεύθερος και πότε θα φυλακίζεται. Οι προφυλακίσεις από την μία πλευρά διατυμπάνισαν την παντοδυναμία του αστικοδημοκρατικού συστήματος προς κάθε επίδοξο “πραξικοπηματία του έθνους” και από την άλλη διαλαλούσαν ότι δεν χρειάζονται οι αγώνες και οι μάχες κατά του φασισμού, είναι αρκετή η θεσμική διαμεσολάβηση για να αφανίσει τον φασισμό, όταν αυτός δεν είναι πια χρήσιμος.
Οι χρυσαυγίτες μετά τις προφυλακίσεις ανέδειξαν την “αντισυστημικότητα” τους. Αλληλοδωσίματα, δηλώσεις μετανοίας, ρουφιανιές, διασπάσεις. Αυτό που για εμάς ως αναρχικούς θα φάνταζε εγκληματική προδοσία, δηλαδή η μετάνοια και η υποχώρηση απέναντι στο καθεστώς, για τους φασίστες αποτέλεσε κεντρική γραμμή. Δεν θα γινόταν διαφορετικά. Ακόμη και αυτοί που κράτησαν μια κάπως “αξιοπρεπή” στάση στην δίκη, σήμερα αναζητούν ψεκασμένους συμμάχους στον λεγόμενο “πατριωτικό χώρο” με σημαία “είμαστε μόνο Έλληνες, όχι εθνικοσοσιαλιστές ή ναζί”. Αλλά ο γεωγραφικός ή εθνικός προσδιορισμός δεν συνιστά ιδεολογία και η παραπάνω θέση δεν αντικατοπτρίζει τίποτα άλλο πέραν της μετάνοιας των “πρωτοπαλίκαρων” καρπαζοεισπρακτόρων.
Επιπροσθέτως, οι προφυλακίσεις της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής εκχώρησαν “δικαιώματα” ηθικού πλεονεκτήματος στους φασίστες. Οι άλλοτε ταυτισμένοι στα μάτια της νεολαίας και της λαϊκής πλειοψηφίας ως φίλοι των μπάτσων, ως παρακρατικοί και ρουφιάνοι, αυτοί που επιτίθονταν στις διαδηλώσεις χέρι-χέρι με τα ΜΑΤ, ξαφνικά βρέθηκαν διωκόμενοι, βρέθηκαν να διαπομπεύονται από το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ. Φτάσαμε στο σημείο τα media να αποδοκιμάζουν τους φασίστες σε περιστατικά αντιπαραθέσεων στον δρόμο με αντιφασίστες διαδηλωτές! Βέβαια, θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά για την “αντιφασιστική δράση” ορισμένων, ιδιαίτερα διάφορων κολαούζων φίλων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Αναμφίβολα πάντως το να προχωρείς σε αντισυγκεντρώσεις εναντίον “διαμαρτυρόμενων” σε κυβερνητικά νομοσχέδια του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αν αυτοί είναι φασίστες, ε! Δεν είναι και η πλέον σοφή επιλογή! Πόσο μάλλον μια αντικρατική επιλογή!
Στο σημείο αυτό, να υπογραμμίσουμε κάποιες σημαντικές παραμέτρους όσο κι αν ενοχλήσει η ενδεχομένως προκλητική τους διατύπωση. Είναι εντούτοις, αδιάψευστα γεγονότα. Το κολαστήριο της Μόριας δεν το έφτιαξαν οι φασίστες. Τα νεκρά προσφυγόπουλα δεν βυθίστηκαν στο Αιγαίο από τάγματα εφόδου της Χ.Α. Οι δολοφονημένοι μετανάστες στα σύνορα δεν πέσαν από πυροβόλα των ναζί. Όλοι αυτοί οι θάνατοι μεταναστών/τριών, προσφύγων, καταπιεσμένων, είναι δολοφονίες του αστικοδημοκρατικού καθεστώτος. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει στα χέρια της πολύ περισσότερο αίμα απ’ ότι οι ίδιοι οι φασίστες. Και επειδή οι φιλελεύθεροι τιμητές του συστήματος προβάλλουν διαρκώς το θεώρημα των δυο άκρων για να αθωώσουν το αιματοβαμμένο καθεστώς τους, να σημειώσουμε ότι οι δολοφονίες των φασιστικών καθεστώτων, όσο και των κομμουνιστικών, ωχριούν μπροστά στους μαζικούς θανάτους από το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα και την αστική δημοκρατία.
Δεν ξεχνάμε ποτέ, ότι η μεγαλύτερη και η πιο αδίστακτη εγκληματική οργάνωση του τόπου είναι ο καπιταλισμός και το κράτος. Ο δολοφονικός χαρακτήρας αυτού του καθεστώτος δεν εξωραΐζεται και δεν ξεπλένεται με την προβολή των γεννημάτων του σαν “αντισυστημικά”. Δεν ξεπλένεται σε δίκες. Όσο κι αν σεβόμαστε την οικογένεια του Παύλου που επιζητά την τιμωρία των φυσικών και ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του, όσο κι αν σεβόμαστε την συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας που θέλει το ίδιο, εμείς καταδίκη των ναζί από το σύστημα που τους γεννά δεν ζητάμε. Παζάρια με τους τυράννους μας δεν κάνουμε, ούτε διαδηλώνουμε ενάντια σε επικείμενες “αθωώσεις”. Τον φασισμό θα τον τσακίσουμε στους δρόμους. Θα τον ξεριζώσουμε και θα τον αφανίσουμε από τον χάρτη ως κοινωνική επιρροή, ως κοινωνική τάση, ως οργανωμένους φορείς, προωθώντας οργανωμένα, ολοκληρωμένα, με σχεδιασμό, τις αξίες και τα προτάγματα μας. Γιατί δεν αρκούν οι “εντατικές για τους εθνικιστές”. Είναι αναγκαίες, αλλά δεν αρκούν.
Δεν θα παίζουμε ξύλο με τους φασίστες με διαιτητές τα ΜΑΤ. Πρώτα και κύρια θα πολεμήσουμε αυτά τα κρατικά τάγματα εφόδου των έμμισθων αλητών, αναπτύσσοντας και κάνοντας δυνατό το δικό μας ελευθεριακό, ανθρώπινο, ταξικό, επαναστατικό κίνημα. Θα νικήσουμε τον φασισμό υψώνοντας τα μαυροκόκκινα λάβαρα της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης. Θα φτάσουμε με ψηλά το κεφάλι μέχρι την τελική νίκη. Με θετικό πρόταγμα και χωρίς ετεροκαθορισμούς. Είμαστε αναρχικοί και αναρχικές, δεν είμαστε “αντιφάδες”.
Εν κατακλείδι, δεν πολεμούμε τον φασισμό προς όφελος της δημοκρατίας των αστών. Παλεύουμε για την οριστική της ήττα. Είμαστε φορείς μιας ιδέας που τους τελευταίους δύο αιώνες έχει γεννήσει σπουδαία κινήματα, μεγάλες επαναστατικές στιγμές και κορυφαία απελευθερωτικά εγχειρήματα που εάν είχαν αγκαλιαστεί κατά τον χρόνο εκδήλωσης τους από όλους τους λαούς και τις εργατικές τάξεις της οικουμένης, σήμερα δεν θα θρηνούσαμε μουσικούς από μαχαίρια φασιστών, δεν θα πενθούσαμε 16χρονους δολοφονημένους από κρατικές σφαίρες, δεν θα παραλύαμε στην θέα λιντσαρισμένων σωμάτων από περιφρουρητές της αστικής ιδιοκτησίας. Αυτή την ιδέα, θα την υπερασπιστούμε μέχρι τέλους.
Ούτε Φασισμός – Ούτε Δημοκρατία – Κάτω ο κρατισμός – Ζήτω η Αναρχία
