Μετά το συντονισμένο αστυνομικό χτύπημα που δεχτήκαμε στις 6 Δεκεμβρίου (βλ. εδώ) κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης στο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το σώμα των διαδηλωτών/τριών που χτυπήθηκε βρήκε καταφύγιο σε αλληλέγγυα σπίτια και σε δρόμους των Εξαρχείων. Σε όλο αυτό το διάστημα της αστυνομικής πολιορκίας υπήρχε συνεχής επικοινωνία μεταξύ των οργανικών μελών της διοργάνωσης, τα οποία ήταν διασκορπισμένα σε διαφορετικά σημεία, και πλήρης χαρτογράφηση δεδομένων σχετικά με πιθανές απώλειες. Από την εξίσωση απουσίαζε ένα μόλις άτομο της συνδιοργάνωσης, το οποίο για πολλές ώρες δεν επικοινώνησε μαζί μας και δεν έδωσε το παραμικρό σημάδι αναφορικά με την τύχη του.
Ως συντροφικά και πολιτικά επακόλουθο για ένα οργανωμένο σώμα αναρχικών που έφερε την ευθύνη της συγκέντρωσης, δεν αγνοήσαμε την εν λόγω απουσία. Θα ήταν ασύμβατο με τις αξιακές και επαναστατικές μας αρχές να αδιαφορήσουμε. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε μια έρευνα εντοπισμού στο πλαίσιο της οποίας ακολουθήθηκε σαν τελική λύση ανάγκης μια ευρέως διαδεδομένη τακτική: η κινητοποίηση πολιτικά “φίλα προσκείμενης” δικηγόρου με εμπειρία καταστάσεων για να διαβεβαιώσει αν ο συγκεκριμένος βρισκόταν ανάμεσα στους προσαχθέντες και συλληφθέντες της 6ης Δεκέμβρη.
Εν τέλει ουδείς ανευρέθη, αφού ο ίδιος όπως αργότερα επιβεβαιώθηκε, είχε διαφύγει κατά μόνας, ουδόλως ενδιαφερόμενος για το υπόλοιπό σώμα και χωρίς να ενδιαφερθεί να ενημερώσει. Η στάση του αυτή εξηγείται από την μετέπειτα ατομικιστική και αντι-αναρχική του φράση στα όσα καταγράφονται και καταγγέλλονται παρακάτω, σύμφωνα με την οποία “ο καθένας στο τρέξιμο είναι υπεύθυνος για το άτομο του”. Αντιπροσωπευτική φράση του αγωνιστικού ήθους και των αξιών του: τα πόδια στην πλάτη κι ας ψοφήσουν όλοι!
Η αντίδραση αυτού του ατόμου μόλις ειδοποιήθηκε για την κινητοποίηση δικηγόρου ήταν έντονη: δυσφόρησε με την πρακτική, γεγονός που θα μπορούσαμε να αξιολογήσουμε ως σεβαστό και πιθανόν την πράξη ως βεβιασμένη, αν δεν υπήρχε η απρόσμενη συνέχεια που πυροδότησε την εκδίωξη του. Αυτό που συνέβη ήταν πως ο συνδυασμός της αντιληπτικής του στρέβλωσης και του φόβου της αστυνομίας, ένας “φόβος” αχρείαστος ειδικά για “φασαίους” σαν και αυτόν, προσομοίασαν την “ενημέρωση δικηγόρου” με “δόσιμο ονόματος στους μπάτσους” (sic). Την Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου στην λειτουργία του Βιβλιοπωλείου “Μαυροκόκκινο Νήμα”, το αμοραλιστικό βδέλυγμα εμφανίστηκε στο Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής και με ειρωνική διάθεση κατηγόρησε ως “ρουφιάνες” δυο συντρόφισσες μας, επιχειρώντας με αυθάδεια να σπιλώσει την επαναστατική μας αξιοπρέπεια μέσα στον ίδιο τον πολιτικό μας χώρο: προφανώς μη κατανοώντας τι συνέπειες θα είχε μια τέτοια πράξη. Πριν κλιμακώσει την χυδαία ρητορική του, ξεκαθάρισε ότι δεν θα του αρκούσε μια συγγνώμη υπογραμμίζοντας ότι “συγγνώμες ζητούν και οι βιαστές” και εκστόμισε το αξιακά κακουργηματικό ερώτημα “αν είχατε τα αποτυπώματά μου θα δίνατε και αυτά”;
Αυτονόητα, το θρασύδειλο και αμοραλιστικό σίχαμα εκδιώχθηκε κακήν κακώς, και στεκόμενος στην πόρτα έφαγε και μερικά τελευταία αποχαιρετιστήρια κλωτσίδια. Ακολουθώντας την λαϊκή παροιμία “φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά” δεν αντέδρασε γιατί αν αντιδρούσε θα μελετούσε το παρόν κείμενο από κάποιο ράτζο σε διάδρομο νοσοκομείου, συνειδητοποιώντας από πρώτο χέρι την εγκληματική διάρθρωση του κρατικού συστήματος υγείας. Ένας από τους λόγους της μη κλιμάκωσης και του γεγονότος ότι άρπαξε λιγότερο απ’ ότι αναλογούσε ήταν και η οχλαγωγία που προκλήθηκε σε όλο τον όροφο και η αναστάτωση σε παρακείμενη αίθουσα που διεξαγόταν μάθημα.
Ο αντανακλαστικός συνειρμός ότι “οι βιαστές ζητούν συγγνώμες” ως το πλέον ενδεικτικό υποκείμενο που ανακλήθηκε απ’ τον νου του σαν αυτό που κατ’ εξοχήν μετανοεί και αναθεωρεί τις πράξεις του, είναι ίδιον του αξιακού του συστήματος και του υποβόσκοντος σεξισμού του. Επαρκές δείγμα για το πώς αντιλαμβάνεται τον βιασμό και τους βιαστές. Μάλιστα, η απεχθής ταύτιση του “μετανοημένου βιαστή” με την “παραδοχή του λάθους να μεταφερθεί το όνομα του σε δικηγόρο” (sic) απευθυνόταν σε συντρόφισσες. Έφτασε στο σημείο να παραλληλίσει σαν “βιασμό” αυτό που του συνέβη δείχνοντας την αναλγησία και την πραγματική του αντίληψη για το πώς αντιλαμβάνεται την κακοποίηση γυναικών ως μια απλοϊκή διαδικασία που μπορεί να συσχετιστεί με έναν (ενδεχομένως) λανθασμένο χειρισμό συντροφικού ενδιαφέροντος. Ασφαλώς οι βιαστές δεν κακοποιούν ατομικιστικά σιχάματα σαν τον λεγάμενο αλλά γυναίκες και η φράση του αναδεικνύει αξιακό βόθρο και χυδαίο σεξισμό.
Επιπροσθέτως, η απόδοση μιας κατηγορίας “ρουφιανιάς” προς αναρχικούς/ες αγωνιστές και αγωνίστριες είναι αδιαμφισβήτητα και χωρίς δεύτερες σκέψεις αίτιο πολεμικών εχθροπραξιών και άμεσων απαντήσεων. Και τέτοιες κατηγορίες είθισται να εκτοξεύουν πολιτικά ανύπαρκτα παρτάλια, σαν τον λεγάμενο. Ένα πολιτικό παράσιτο που αφήσαμε να περιφέρεται (χωρίς να είναι μέλος) στο Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής, ανεχθήκαμε τον “κινηματικό” κιτρινισμό του και τα κουτσομπολίστικά του ενδιαφέροντα που ουδέποτε είχαν πολιτικό και αγωνιστικό περιεχόμενο. Να βρίσκει καταφύγιο στις δομές και τους αγώνες μας και να λαμβάνει σεβασμό, έναν σεβασμό που ίσως πουθενά αλλού δεν θα έβρισκε.
Βέβαια δεν είναι ασύνηθες για εμάς, άτομα που τείνουν να εισδύουν σε πολιτικούς χώρους και να παρασιτούν χωρίς καμία αγωνιστική και πολιτική προσφορά, με μοναδικό γνώμονα να καλύψουν τα υπαρξιακά τους κενά και να δημοσιοσχετίσουν διεκδικώντας κύκλους γνωριμιών για ιδιοτελείς ωφέλειες, να μην μπορούν να εναρμονιστούν με τους αξιακούς, πολιτικούς και αγωνιστικούς όρους λειτουργίας μας. Τέτοια άτομα δεν αργούν να στασιάσουν και να απομακρυνθούν απ’ τις γραμμές μας μιας και εμείς δεν τους παρέχουμε τις υπηρεσίες που αυτοί καιροσκοπικά αναζητούν μέσα στον αναρχισμό και ούτε πρόκειται να αλλάξουμε αρχές και στάση ώστε να γίνουμε δεκτικοί/ες σε τέτοια άτομα.
Το Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ ένα εναλλακτικό στέκι φοιτητικού lifestyle ή αίθουσα γνωριμιών. Ο πολιτικός μας χώρος δεν προσφέρεται για ιδιοτελείς δημοσιοσχεσίτες που αναμειγνύονται με τον αγώνα για να εξασφαλίσουν προσωπικές γνωριμίες, “επιβεβαίωση”, κοινωνικό κύκλο, “παρέες”, μερικές δόσεις αγωνιστικής αδρεναλίνης εκ του ασφαλούς και μετά εξαφανίζονται. Οι συντροφικοί δεσμοί μας είναι επαναστατικοί, ουσιαστικοί και πολιτικοποιημένοι και δεν χωρούν σε “δημοσιοσχετισμούς”. Σφυρηλατούνται μέσα στην καθημερινή, επίπονη, οργανωμένη και πειθαρχημένη αγωνιστική και πολιτική πάλη. Είναι δεσμοί συλλογικής υπευθυνότητας, συντροφικής αλληλεγγύης και αγωνιστικής στράτευσης. Σε αυτήν ποτέ δεν άντεχαν αμοραλιστικά σιχάματα και η εμπειρία μας είναι ικανή για να τα διακρίνουμε όπως και τον συγκεκριμένο. Το γεγονός ότι πράττουμε (λανθασμένα ή μη) με συντροφική προαίρεση ακόμα και για αθλίους υπό την ελπίδα να εξελιχθούν, έχοντας αποκωδικοποιήσει από τα πριν το ποιόν τους, είναι απόρροια των ιδιαίτερων δικών μας αξιών, τις οποίες αυτοί, αγκυλωμένοι στο “άτομο” και την θλιβερή πάρτη τους, ποτέ δεν θα καταλάβουν.
Στο παρόν παράδειγμα, για το οποίο τοποθετούμαστε δημόσια, ξεπεράστηκε κάθε όριο. Το να εμφανίζεται ένα υποκείμενο σαν αυτό που περιγράφουμε και να προσδιορίζει τις συντρόφισσες μας ως “ρουφιάνες” και “ισοδύναμα βιαστή” δεν είναι μόνο θράσος: είναι σκάψιμο λάκκου. Και είναι κατηγορίες προς όλο το συλλογικό σώμα. Κάθε μέλος του Αναρχικού Στεκιού Φιλοσοφικής είναι υπεύθυνο για το Στέκι και αντίστροφα το ΑΣΦ είναι υπεύθυνο για τα μέλη του. Δεν υπάρχουν διαχωρισμένες κατηγορίες προς τα τάδε ή τα δείνα μέλη βάσει μιας ξεκομμένης προσωποπαγούς αντίληψης που ορισμένοι έχουν μάθει μέσα στον χώρο. Όποιος/α συκοφαντεί και υβρίζει το οποιοδήποτε σταθερό μέλος του πολιτικού μας χώρου υβρίζει και συκοφαντεί το σύνολο των μελών του, υβρίζει και συκοφαντεί το ίδιο το Αναρχικό Στέκι Φιλοσοφικής.
ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ
Το συγκεκριμένο άτομο που τόλμησε να μας υπονοήσει ως «ρουφιάνους/ες» και να ταυτίσει αναρχικές συντρόφισσες με «βιαστές» δεν έχει καμία θέση όχι μόνο στους πολιτικούς μας χώρους, τις εκδηλώσεις και τις λειτουργίες των δομών μας αλλά και σε οτιδήποτε διοργανώνουμε ή συνδιοργανώνουμε έξω από αυτούς, στους δρόμους των φοιτητικών και ευρύτερων κοινωνικών-ταξικών και πολιτικών αγώνων. Χωρίς να τροποποιηθεί στο ελάχιστο η παραπάνω απόφαση, αναμένουμε να έρθει στην τακτική μας συνέλευση, να απολογηθεί, να ζητήσει συγγνώμη, να προχωρήσει σε ειλικρινή, εκτενή και αναλυτική αυτοκριτική ώστε τουλάχιστον να βγει από την θέση που μόνος έβαλε τον εαυτό του: του συκοφάντη που όπου τον συναντάμε θα εισπράττει δυσανάλογα και κλιμακούμενα το αντίτιμο της σάπιας συμπεριφοράς του.
